Δύο ζητήματα προκύπτουν εξ αφορμής του σχολίου σου Bλαχάκι και ζητώ την υπομονή σας να τα εκθέσω.Υποψιάζομαι ότι η "οριακή αποστροφή στο γυναικείο σώμα" είναι κυρίως απότοκο της νεαρής ηλικίας και της συμβατικής ετεροκανονικότητας που βιώνει χωρίς άλλες σάλτσες. Εξηγούμαι. Για την μέση ετεροφυλόφιλη γυναίκα από συζητήσεις έχω καταλήξει ότι στα 14 της μοιάζουν ελαφρώς σιχαμένα όλα τα γυμνά σώματα κι όχι μόνο του αντίθετου ή του ίδιου φύλου. (Αλλά του αντίθετου είναι που τα αναλογίζεται ως πιθανότητα έτσι κι αλλιώς εφόσον ο προσανατολισμός είναι ως έτερο. Οπότε δεν έχει πέσει ιδιαίτερη σκέψη για το ίδιο φύλο. Εκτός αν έχει bi ή lesbo τάσεις. Κι αυτό ΟΚ βεβαίως αλλά δεν είναι της παρούσης). Στα 20 του αντίθετου φύλου το σώμα παύει να είναι "σιχαμένο" μιας κι οι ορμόνες κάνουν πάρτυ αλλά του ιδίου (εφόσον είσαι έτερο και χωρίς κάποια κρίση έμφυλης ταυτότητας) συνεχίζει "να είναι κάπως". Στα 30-35 σκέφτεσαι ότι "καλά μωρέ κι αν μου άγγιζε λίγο το στήθος μια γυναίκα δεν τρέχει και τίποτα" και μπορεί και να φαντασιώνεσαι τρίο με τον σύντροφο. Βάζοντας μάλλον κάποια όρια "πράξεων" ώστε να νιώθεις άνετα δηλαδή "μου κάνουν αλλά δεν κάνω" (ένα παράδειγμα φέρνω).Στα 40-45 σου φαίνεται μάλλον κουλ και δεν έχεις σιχαμάρα για κανένα γυμνό σώμα (συνεχίζοντας να είσαι έτερο εννοώ). Όλα καλά είναι και δεν θα έκανες τα πάντα με όλους αλλά δεν έχεις κι απώθηση. Και στα 50 ή 60 -φαντάζομαι- λαχταράς την θέρμη και την ομορφιά (ναι!) του γυμνού σώματος σε ένα εγκεφαλικό-αισθητικό επίπεδο κι ας είναι όποιου φύλου νά'ναι. Το όραμα των γηρατειών και της φθοράς δίνει άλλη προοπτική. {Με τους άντρες δεν λειτουργεί τόσο σαφώς κι αντιστοιχισμένα το πράγμα γιατί έχουν κι αυτά τα πατριαρχικά στερεότυπα να αντιπαλέψουν οι γλυκούληδες...}Στο δεύτερο θέμα τώρα της αντιστροφής του ρόλου. Νομίζω η ψυχολογία της συγκεκριμένης κοπέλας είναι συνολικότερα κάπως ενοχική. Η επιθυμία υποταγής και ταπείνωσης είναι συγγενική με τα αισθήματα ενοχής παραδοσιακά. Και η τιμωρητικότητα συγκεκριμένων "σκηνών" έχει φόντο την ενοχή (κάνουν τέλεια παρέα) αλλά και το να υποστείς (συναινετική και προσυνεννοημένη) βία αποτελεί ένα είδος αυτο-ταπείνωσης αφού όπως και να έχει παραβιάζεται ο προσωπικός σου χώρος!Αυτό εννοεί με το "με ήλκυε η βία στις γυναίκες". Η υποταγή την ήλκυε κι όχι το κλωτσομπουνίδι καθ'εαυτό. Εκείνο είναι πρόσχημα. Η επιβολή εξωγενούς θέλησης. Το άφεμα. Είναι εξαιρετικά κοινό. Δεν αποτελεί κάποια πρωτοτυπία. Εξ ου και το δέχονταν μια χαρά οι έτερο σύντροφοι.Κι έτσι αυτό που λέει η Λένα έχει λογική. Δηλαδή νιώθει μια ενοχή για την απόλαυση που λαμβάνει σε ένα πλαίσιο "εξωθεσμικό" (σεξ που πέφτουν φαπίδια από άντρα σε γυναίκα δεν θεωρείται καθόλου πρέπον στις μέρες μας από τους βανίλα κι εγείρει κι όλα τα φεμινιστικά αντανακλαστικά μας...όσων τέλος πάντων έχουν το μυαλό να το σκεφτούν έτσι) κι επομένως ξεδίνει το υποσυνείδητο παίρνοντας τον άλλο ρόλο στο όνειρο. Σουϊτσάρει. Πώς το λένε! Εμένα μου ακούγεται απολύτως νορμάλ η κοπέλα πάντως. Αλλά βέβαια εγώ μπορεί να έχω καμμια βιδούλα στριμμένη ελαφρώς. Ή και όχι. Θα δείξει. :)
