#5 Αγαπητή φίλη! Καταλαβαίνω τι περνάς, τα ίδια περνάω κι εγώ απο 19 χρονών. Ο ψυχολόγος είναι η καλύτερη λύση για σένα, εφόσον τα κιλά σου δημιουργούν προβλήματα στις σχέσεις σου με τον αντίθετο φύλο. Εγώ νομίζω πως βρήκα την λύση στο δικό μου πρόβλημα, χωρίς ψυχολόγο μετά απο σχεδόν 10 χρόνια. Εγώ και η αδερφή μου απο πάντα είχαμε πρόβλημα με τα κιλά. Το παλεύαμε χρόνια, αδυνατίζαμε, ξαναπαχαίναμε και τοΰμπαλιν. Τον τελευταίο χρόνο, ίσως και παραπάνω, αρχίσαμε πολύ να αναλύουμε την σχέση που έχουμε με τους γονείς μας. Οι γονείς μας ήταν για μας σαν θεοί, όπως και για τους περισσότερους μέχρι κάποια ηλικία. Τους απομυθοποιήσαμε, μιλήσαμε για αυτά που μας ενοχλούν, για αυτά που μας έχουν πληγώσει, για τα λάθη μας. Και ξαφνικά...τσούπ! Οι γονείς απο τον θρόνο των θεών, πέσανε στην σκληρή γή. Και μαζί με αυτό το πέσιμο ήρθε και ενηλικίωση, που είχε αργήσει πολύ να έρθει, με δική μας ευθύνη. Και εκεί κάπου είδαμε τον κόσμο αλλιώς. Λές και καθαρίσαμε το τζάμι που ήταν θόλο τόσο καιρό μπροστά μας. Όλα αυτά τα λέω για να καταλήξω στο οτι καταλάβαμε οτι η μαμά μας οφείλεται στα κιλά μας. Μας επιβράβευε πάντα με φαγητό. Όταν ήμασταν στεναχωρημένες, φαγητό. Όταν γράφαμε καλά στα μαθήμτα, φαγητό. Όταν δεν γράφαμε καλά στα μαθήμτα, φαγητό. Εΐχαμε συνδέσει το φαγητό με τα έντονα συναισθήματα. Τρώγαμε και νιώθαμε χαρά. Μόλις οι γονείς μας "πέσανε" απο τα μάτια μας, βρίκαμε τον εαυτό μας. Έχουμε χάσει και οι δύο απο 7 κιλά και πλέον η σχέση μας με το φαγητό φαίνεται να γΐνεται πιο υγιής. Αυτό θα σου έλεγα, λοιπόν, είναι να τρέξεις σε έναν ψυχολόγο. Να πας ΧΘΕΣ! Μην χάσεις 10 χρόνια, όπως εγώ. Βρές τι είναι αυτό που σε κάνει να τρώς παραπάνω ενώ ξέρειε οτι αυτό θα σε πληγώσει μετά. Θα σου ευχηθώ καλή δυνάμη, καλή τύχη και θα σου στείλω φιλιά! Να θυμάσαι οτι η ζωή είναι μπροστά σου, είναι μια και να μάθεις να την ζείς καλά! (Σόρρυ για το σεντόνι :Ρ )