#6.Δε δοκίμαζες πολλά πράγματα μικρός και τώρα σου είναι δύσκολο να πειραματιστείς.Δεν είναι παράλογο αυτό.Το φαγητό είναι παιδεία,με την έννοια,ότι μαθαίνεις να τρως,να δοκιμάζεις,να θεωρείς ελκυστική,γευστική,υγιεινή μια τροφή.Κι είναι μια πολύ βαθιά συνήθεια επίσης.Πόσο εύκολο είναι για έναν ξένο,που δεν είναι στη διατροφική του κουλτούρα τα εντόσθια,να φάει κοκορέτσι πχ;Όπως και για μένα είναι πολύ δύσκολο να δοκιμάσω έντομα,ξέρω 'γω.Για σένα πολλές συνηθισμένες τροφές και γεύσεις είναι άγνωστες.Μάλλον και πολλά προϊόντα στην αρχική τους μορφή κι όχι μετά από επιπλέον επεξεργασία.Επομένως,ναι,έχεις ένα δισταγμό απέναντι τους,ίσως μια αηδία,ακόμα και φόβο.Καταλαβαίνω,ότι νιώθεις περίεργα μέσα σε ένα σύνολο ανθρώπων,που τους είναι οικεία και απολαυστικά πολλά,που εσύ δεν έχεις αγγίξει κι ούτε θέλεις να τα βάλεις στο στόμα σου.Δε χρειάζεται να τρελαίνεσαι,αλλά ούτε να πιστεύεις,ότι αυτό μπορεί να αλλάξει απ'τη μια μέρα στην άλλη.Αφού μπαίνεις στη διαδικασία,έστω και με ιδιαίτερη προσπάθεια,να ανοίξεις τους γευστικούς σου ορίζοντες,νομίζω,ότι είσαι σε καλό δρόμο.Όχι μόνο επειδή είναι καλό να υπάρχει μια ποικιλία στη διατροφή μας (διαφορετικά υλικά,διαφορετικά θρεπτικά στοιχεία).Μπορείς να χαρείς περισσότερες γευστικές συγκινήσεις.Είναι κι ένας τόπος επικοινωνίας το φαγητό.Σιγά σιγά με δοκιμές,με μυρωδιές,με επαφή με τα πρωτογενή υλικά,με το μαγείρεμα,πιστεύω,ότι μπορείς να αναπτύξεις μια άλλη οπτική.Όλα δε γίνεται να σου αρέσουν πάντως.Υπάρχει το προσωπικό γούστο κι οι ιδιοτροπίες ή κάποια δυσανεξία μέσα στο παιχνίδι είναι.
