Άκου να δεις, 3.Εδώ κι ένα μήνα, ο πατέρας μου είναι σε πολύ σοβαρή κατάσταση, σε κώμα. Οι γιατροί του δίνουν ελάχιστες ελπίδες επιβίωσης. Τις πρώτες μέρες αναγκάστηκα να το πω σε στενούς συνεργάτες για να γνωρίζουν τον λόγο για τυχόν καθυστερήσεις στις παραγγελίες τους. Καθώς περνούσαν οι μέρες, μετά το πρώτο σοκ, όταν με έπαιρναν οι συνεργάτες μου τηλέφωνο άκουγαν τη γνωστή ευδιάθετη φωνή μου οπότε υπέθεταν ότι ο πατέρας μου έγινε καλά. Μια μάλιστα με ρώτησε προχθές, "όλα καλά με τον πατέρα σου, σε ακούω ευδιάθετη". Ντράπηκα λίγο, αλλά της είπα τα εξής:Με άκουσε ευδιάθετη γιατί απλά δεν αντέχω, όταν μιλάω με πελάτες και συνεργάτες ή φίλους προσπαθώ να πάρω μια ανάσα, να πούμε καμιά σαχλαμάρα να ξεχαστώ, γιατί όλες οι άλλες ώρες είναι εφιαλτικές. Απλά δεν γίνεται για κάποιους ανθρώπους να είναι τέρμα θλιμμένοι όλη μέρα και καθώς είμαι φύσει θετικός ανθρωπος αυτό είναι κατι τελειως ξένο. Είναι το coping mechanism που ανέφερες; Δεν ξέρω. Όμως μαζέψου λίγο με την επικριτική στάση στο θέμα, δεν ξέρεις και, όπως λέει και η Λένα, δεν θα ήθελες να ξέρεις.