#3 Σε κάποιο από τα μνημόσυνα του παππού μου -λίγες μόλις μέρες μετά το θάνατό του- ήμασταν μαζεμένοι περιμένοντας τον ιερέα να έρθει (δεν συμφωνώ με όλα αυτά αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία). Όπως ήμασταν μαζεμένοι η οικογένειά του, μιλούσαμε και κάποια στιγμή είπε ο άντρας της εγγονής του κάτι, απάντησα εγώ κάτι και βάλαμε όλοι τα γέλια. Ίσως εάν μας έβλεπε κάποιος να έλεγε ότι δεν μας νοιάζει για τον παππού. Προφανώς και συνεχίσαμε την καθημερινότητά μας, βρίσκει τρόπο πάντα η καθημερινότητα να τα ισοπεδώνει όλα. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν στεναχωριέσαι ή πως έχεις ξεχάσει. Η γυναίκα στην οποία αναφέρεσαι έχει να μεγαλώσει ΜΟΝΗ της,πλέον, ένα παιδί. Έχει ένα δύσκολο δρόμο μπροστά της και για να φτάσει στον τερματισμό θα χρησιμοποιήσει όποιον τρόπο τη βοηθήσει να το καταφέρει. ΥΓ. Ακόμη όμως και να υποθέσουμε πως δεν ενδιαφερόταν αρκετά για τον άντρας της, είναι κάτι που δεν αφορά εμάς. Προφανώς, από την ηλικία του παιδιού, ήταν τουλάχιστον τρία χρόνια μαζί. Εκείνος ήξερε καλύτερα με ποια ήταν, όχι όλοι οι υπόλοιποι.
