Στο χωριό μου λένε ότι τα περισσότερα δάκρυα θα τα βρεις στους γάμους και τα περισσότερα γέλια στις κηδείες.Πριν λίγα χρόνια χάσαμε έναν πολύ αγαπημένο θείο. Νοσηλευόταν ήδη ο καημένος στην εντατική, είχε ταλαιπωρηθεί πολύ. Δυο μέρες μετά παντρευόταν η ξαδέρφη μου - ανηψιά κι αυτή του μακαρίτη, όχι κόρη του. Ελάχιστα άτομα (μεταξύ αυτών ο γιος του και η χήρα του) κρατήσαμε το "μυστικό" για να γίνει ο γάμος και να της το πούμε μετά. Στο γάμο ήπιαμε κι ένα κρασί εις μνήμη του θείου. Κάποιοι μπορεί να το θεώρησαν αυτό γαϊδουριά, κάποιοι υποκρισία...δεν ξέρω και δε με απασχολεί. Ολο αυτό που ζήσαμε ήταν τραγελαφικό πάντως.