Πριν από δύο χρόνια μια φίλη μου έχασε το κοριτσάκι της από καρκίνο. Στην κηδεία ήρθε όλο το χωριό και οι μισοί σχολιάζαν αν έκλαιγε και πόσο έκλαιγε η μάνα. Λίγους μήνες μετά εκεί που πίναμε καφέ άρχισε να μου λέει πως πήγε κάπου με τα άλλα της παιδιά και φυσικά αρχισαν να τη σχολιάζουν επειδή βγήκε από το σπίτι, επειδή πήγε όπου πήγε ,επειδή ήπιε καφέ έξω. Πριν από κάποια χρόνια χάσαμε έναν φίλο μας αιφνίδια. Η μητέρα του από τότε χάθηκε από τον κόσμο. Φυσικά την σχολιάζουν επειδή περάσαν δέκα χρόνια και αυτή έμεινε κλεισμένη σπίτι και δεν βλέπει κανέναν, τη φίλη μου τη σχολιάζουν επειδή βγαίνει από το σπίτι και επειδή έχει και άλλα μικρά παιδιά προσπαθεί να φαίνεται προς τα έξω εντάξει και δυνατή για τα παιδιά της. Τελικά αυτό το παιχνίδι δεν το κερδίζεις με τίποτα. Ό,τι και να κάνεις, όπως και να πενθήσεις πάντα κάποιος θα θεωρήσει ότι αυτό που κάνεις είναι απρεπές. Το απρεπές όμως είναι αυτό που κάνεις εσύ, Μάνια. Κρίνεις μια γυναίκα για το πώς φαίνεται σε σένα,χωρίς να ξέρεις ούτε πώς νιώθει ούτε πώς είναι όταν μένει μόνη της. Κρίνεις μια μάνα που προσπαθεί να κρατήσει την αυτοκυριαρχία της για χάρη του παιδιού της και αυτό είναι απαράδεκτο. Δεν είσαι στη θέση της,δεν την ξέρεις τόσο καλά ώστε να σε εμπιστευτεί και να σου ανοιχτεί για το πώς νιώθει, ούτε έχες εσύ ένα τρίχρονο παιδιί που πρέπει να το βάλεις πάνω από τον εαυτό σου και να καταπιείς τον πόνο σου για να μην το επηρρεάσεις χειρότερα. Ντροπή σου που σκέφτεσαι έτσι γιατί κανιβαλίζεις κουτσμπολεύοντας τον πόνο ενός ανθρώπου που έχασε τον άνθρωπό του και έμεινε και με ένα παιδί να μεγαλώνει μόνη της. Και γιατί; Επειδή δεν ταιριάζει στα στερότυπα που έχεις στο κεφάλι σου για το πώς πρέπει να φέρεται μια χήρα; Σου εύχομαι τέτοια απώλειά να μην την ζήσεις και να καταλάβεις ότι ο πόνος των άλλων είναι αυτό ακριβώς, των άλλων και δε σου πέφτει ούτε εσένα ου΄τε σε κανέναν λόγος!