Επίσης (ίσως το έχω ξαναγράψει εδώ), δεν ξέρεις τι κρύβει κάθε σπίτι. Όχι ότι ισχύει εδώ (πιστεύω το παίζει τρελίτσα για το παιδί) αλλά θυμάμαι που πήγα στην κηδεία του μπαμπά ενός φίλου. Μαζεύτηκαν 30 νοματαίοι όλοι κι όλοι, γιατί ο μακαρίτης, πώς να το θέσω κομψά, ήταν ένα παλιοτόμαρο, ένας λεχρίτης που έδερνε τη μαμά του και τον ίδιο και γενικά τους έκανε τη ζωή μαύρη για πολλά χρόνια. Δεν είχε ούτε ένα φίλο. Όταν πέθανε, λοιπόν, πήγαμε στην κηδεία, δεν έπεσε ούτε δάκρυ και μετά η μαμά του μας είχε τραπέζωμα κανονικό σε μια ταβέρνα όπου χαμογελαστή (και ελεύθερη θαρρώ) τσούγκριζε με όλους λέγοντας ότι η ζωή είναι μπροστά και τα καλύτερα έρχονται. Εκτός από ψαρόσουπα, φάγαμε καλαμαράκια, πατάτες, τζατζίκια, τα'πιαμε, χαμός έγινε (με ολίγη από 'σεβασμό' και 'εγκράτεια'). Εκείνη τη μέρα είπα πραγματικά δεν ξέρεις ποτέ... ποτέ όμως!