Πολύ λυπάμαι Maggie. Σου εύχομαι καλό κουράγιο και μακάρι να πάνε όλα καλά. Έχασα τον μπαμπά μου πριν από αρκετά χρόνια και ήταν απροσδόκητα επώδυνο. Έκλαιγα στο δρόμο, έκλαιγα κάθε φορά που ήμουν μόνη μου, έκλαιγα πριν κοιμηθώ ασταμάτητα κι ανεξέλεγκτα. Δεν έκλαιγα και ήμουν εξαιρετικά χαμογελαστή στη δουλειά μου. Ο πελάτης δεν έχει κανένα λόγο να υποστεί τη στεναχώρια σου. Σήμερα όμως, κι ενώ έχω έρθει για διακοπές στην ελλάδα βγήκα για φαγητό με μία φίλή με την οποία βρισκόμαστε όποτε έρχομαι χωρίς να κρατάμε επαφή όταν φεύγω. Το χειμώνα που είχα έρθει ήμουν στην κηδεία του άντρα της. Με τον οποίο ήξερα πως αγαπιόντουσαν πολύ. Σήμερα λοιπόν αλλά και στην κηδεία ήταν γλυκιά και χαμογελαστή και δε φορούσε μαύρα. Και σκεφτόμουν πως αν την έβλεπε η μαμά μου που είναι παλιάς κοπής θα έλεγε δεν τον έκλαψε τον άντρα της. Και μας έλεγε η κοπέλα πως ευτυχώς πήγε σε ψυχολόγο γιατί της ήταν αδύνατο να διαχειριστεί τόν πόνο της και είχε ξεχάσει τα παιδάκια της. Εκείνη την ώρα συλλογίστηκα πόσο σκληροί γινόμαστε οι άνθρωποι. Κι έρχομαι και διαβάζω αυτό. Και σκέφτομαι πως θα μπορούσε για την ίδια κοπέλα να μιλάει. Τη φίλη μου. Και θύμωσα πολύ. Πάρα πολύ. Και τελικά αν δεν πόνεσε εσύ τι ζόρι τραβάς; το δικό σου το σπίτι πήρε; και πόσο κοντά της είσαι για να ξέρεις; την ώρα που αυτή πάει στο άδειο κρεβάτι της εσύ που είσαι;