Παρίσιε με το συμπάθειο αλλά δε νομίζω ότι διαφωνούμε. Αυτό ακριβώς: μιλάς για τον εαυτό σου. Αγαπούσες και πριν το παιδί και άλλους ανθρώπους. Με το παιδί αυτή η ικανότητα για αγάπη εκτινάχθηκε στο άπειρο. Ό,τι άνθρωπος είσαι, τέτοιος γονιός γίνεσαι. Κάποιος που δε συγχωρεί ποτέ κανέναν, δε θα συγχωρήσει αληθινά ούτε το παιδί του. Αυτό πιστεύω.Ξέρω τι θα πει να είσαι γονιός, όχι επειδή έχω παιδί αλλά επειδή υπήρξα παιδί. Όταν ήμουν στεναχωρημένη ή φοβόμουν κ.λπ., κι έλεγα στη μαμά μου "μαμά μ'αγαπάς;" πάντα με αγριοκοιτούσε και καλά, λέγοντας κάτι από/σαν αυτά: "θεός φυλάξοι, τι θα πει σ'αγαπάω; την κα Τάδε αγαπάω! Για σένα πονάνε τα σπλάχνα μου! Αν σ'αγαπάω, τα φυλλοκάρδια μου τρέμουν. Τρελάθηκες και με ρωτάς τέτοιο πράγμα; Πώς γίνεται να ΜΗΝ σε αγαπάω;" Άλλοτε αγκαλιάζοντας σφιχτά την κοιλιά της έλεγε από εδώ σε έβγαλα, κι εσύ ρωτάς αν σ'αγαπάω. Ή έκανε το σταυρό της επιδεικτικά και έλεγε έλα Παναγία μου ν'ακούσεις τι με ρωτάει το παιδί μου. Δε θυμάμαι ποτέ να μου είπε σ'αγαπάω παιδάκι μου ντοντ γουόρι. Και νομίζω τελικά γι'αυτό ποτέ δεν εκτέθηκα σε κινδύνους, γιατί ήξερα πώς είναι να νιώθεις ασφάλεια. Σαν να χτυπούσε συναγερμός αν κάτι απειλούσε αυτό το συναίσθημα. Και όταν βρέθηκα στα βαθιά νερά και στον βυθό, κατάφερα να κολυμπήσω. Αυτό φαντάζομαι θα θέλατε και για τα παιδιά σας, οπότε αν σε κάποιον είναι χρήσιμο να εξηγήσετε πώς είναι να έχεις παιδιά, είναι εκείνα. Οι άλλοι είτε θα μάθουν, είτε θα ήθελαν, είτε δε θέλουν. Μιλώντας κι εγώ για μένα, μου αρκεί που ξέρω εγώ πώς είναι να νιώθεις αυτή την ασύλληπτη αγάπη, να σε λούζουν μ'αυτή και να γυρνάς στο παιχνίδι σου. Δεν θέλω να πω ποτέ σε κανέναν ότι δεν ξέρει πώς είναι, κι ας το σκέφτομαι.
