Θυμάμαι τη μία και μοναδική φορά που συνάντησα τον Κώστα Μουρσελά. Μας τον γνώρισε η Βάσω, από την παρέα των συμφοιτητών της Θεατρολογίας, να ήταν '97, 98, 99... είχαμε πάει σε μια παράσταση, σ' ένα μικρό θέατρο, με μονόπρακτα δικά του και άλλων συγγραφέων. Όταν πήγε να με συστήσει σκεφτόμουνα με δέος... "πω πω ο Μουρσελάς... " και πάνω στη χειραψία κατέβασα το κεφάλι προς το πάτωμα κατά την προσφιλή μου πρακτική. Με την άκρη του ματιού μου τον "πιάνω" να κατεβάζει κι εκείνος το κεφάλι προς το πάτωμα.Κι εγώ ήμουνα ένας φοιτητάκος κι εκείνος ένας από τους πιο σπουδαίους μας συγγραφείς. Εγώ ένα "σας ευχαριστούμε" πήγα να πω... κι εκείνος έμεινε να κοιτάζει το πάτωμα. Τώρα που διάβασα την είδηση σκέφτομαι ότι η πιο δύσκολη φτώχεια που περνάμε είναι η φτώχεια μας από τέτοιους ανθρώπους, σαν τον Κώστα Μουρσελά. Που οι πιο πολλοί συνομήλικοί μου τον μάθαμε από τα "Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά", οι πιο παλιοί τον ήξεραν από το "διαμαντάκι" της ασπρόμαυρης τηλεόρασης "Εκείνος κι Εκείνος". Εμένα, εκτός από εκείνη τη χειραψία του που μου έμαθε τόσα πολλά, με σημάδεψε κι άλλος ένας τίτλος, πανέξυπνος και γλυκόπικρος, από τα τόσα του βιβλία: "Κλειστόν λόγω μελαγχολίας".Ε, ας πω πάλι το ίδιο, χωρίς χειραψία: Σας ευχαριστούμε...