#5 Πωωωωωωω τι γράμμα ήταν αυτό; Αγαπητή, είμαι 32, ζω στο εξωτερικό μακριά από την οικογένεια και τους φίλους μου, δεν μπορώ (και δεν πρόκειται) να βρω δουλειά στο αντικείμενο των σπουδών μου, στις οποίες επένδυσα πολύ χρόνο και κόπο, εξαρτώμαι οικονομικά από τον άντρα μου κι αν θελήσω να το αλλάξω αυτό απλώς θα πρέπει να περιοριστώ σε κάποια δουλειά που απεχθάνομαι, το επόμενο διάστημα θα πρέπει να το περάσω ως εκπαιδευόμενη σε κάποια νέα ειδικότητα (έχω-δεν έχω όρεξη, και δεν έχω τον ίδιο ενθουσιασμό για μάθηση που είχα όταν ήμουν 20), αλλά μα το ιερό Μακαρονοτέρας, ναι, προτιμώ να μου ξεριζώσουν τα νύχια παρά να ήμουν πάλι στα 20+ μου. Η ζωή μου είναι νομίζω στη χειρότερή της φάση μέχρι στιγμής, αλλά πλέον έχω περισσότερη αυτοπεποίθηση, ξέρω τι μπορώ να καταφέρω και τι μπορώ να αντέξω, μπορώ αν χρειαστεί να ζήσω μόνη μου χωρίς να αγχώνομαι αν "θα βρεθεί κανένας να του αρέσω" (πόσο αστείο), ξέρω ότι η ζωή δε μου χρωστάει και ότι μπορώ να διεκδικήσω αυτό που θέλω. Αυτή την αγωνία για το τι σκέφτονται οι άλλοι ως προς εμένα που είχα στα 20 μου δεν την αναπολώ καθόλου. Τα 30+ είναι η καλύτερη ηλικία νομίζω, είσαι νέα αλλά έχεις και την εμπειρία που σου δίνει αυτοπεποίθηση. Εκτός κι αν μετράς την επιτυχία μόνο με το πόσα κεφάλια γυρίζουν να σε κοιτάξουν.
