#2 + #5 Θεωρώ ότι οι δύο ερωτήσεις, έχουν την ίδια αφετηρία σκέψης. Τον απίστευτο σεξισμό που βιώνουμε οι γυναίκες. Δε θα πω για τους άντρες, γιατί αυτό είναι θέμα άλλης ερώτησης.Εδώ έχουμε δύο γυναίκες στα πρόθυρα κατάρρευσης, η μία γιατί δεν έχει παντρευτεί μέχρι τα 40 η άλλη γιατί πλησιάζει τα 40.Επειδή εγώ είμαι 46 και δεν έχω παντρευτεί, ούτε έχω σχέση, ούτε είμαι τακτοποιημένη επαγγελματικά, καθόσον είμαι ελεύθερη επαγγελματίας, κοινώς τυπικά είναι να με κλαις.Έχω περάσει πάνω από μία 20ετία με αγχώδη διαταραχή για όλα τα παραπάνω.Το πρόβλημα, σου το δημιουργούν οι γύρω σαφώς, με τις αδιάκριτες ερωτήσεις τους, τα ηλίθια συμπεράσματα τους, το σύνδρομο της κολοβής αλεπούς τους και θα μπορούσα να γράψω άπειρους σκληρούς χαρακτηρισμούς για όλους αυτούς, που συντηρούν το σύγχρονο homo hominis lupus.Στον 21ο αιώνα, αυτό είναι ο άνθρωπος εναντίον ανθρώπου, λύκος. Πλέον δε σφαζόμαστε με τσεκούρια, έχει εξελιχθεί το σύστημα.Αυτό δεν πρόκειται να εκλείψει όσο υπάρχουν άνθρωποι. Το θέμα είναι, να ξεριζώσουμε εμείς, από μέσα μας, αυτές τις νοοτροπίες, που όπως είναι προφανές τις πιστεύουμε.Εμείς οι ίδιες πιστεύουμε ότι είμαστε άχρηστες αν δεν τεκνοποιήσουμε, εμείς οι ίδιες πιστεύουμε ότι μετά τα 30 ξοφλάμε, αφού η απόλυτη ομορφιά μας αρχίζει να ξεθωριάζει.Αφού εμείς οι ίδιες μας βλέπουμε σαν πράματα, ορθώς μας επηρεάζει η γνώμη των βαρβάρων ομοϊδεατών μας.Όλα τα παραπάνω με επηρέαζαν τόσο πολύ, που δεν άντεχα να βγω από το σπίτι πολλές φορές. Αυτό το "κρίμα ωραία κοπέλα, πως είναι δυνατόν να είσαι μόνη σου", μου δημιουργούσε τέτοιο θυμό, που φαντασιωνόμουν ότι κοπάναγα το κεφάλι του τύπου/σας που μου το έλεγε, στο πεζοδρόμιο. Η οργή αυτή, δεν μου περνούσε δε, γιατί την επομένη ή πολύ σύντομα τέλος πάντων, το ξανάκουγα σε παραλλαγή. Τρωγόμουν με την εμφάνιση μου από τα 24, που είδα σε ένα ασανσέρ μία σκιά κάτω από τα μάτια μου και έβαλα τα κλάματα.....τόσο μουρλή...Υποβάθμισα τη ζωή μου καμιά 25αριά χρόνια σκεπτόμενη τη φθορά της ομορφιάς και την ατεκνία, αφού δεν ήμουν και ο τύπος που θα κοπάναγα ένα παιδί για πλάκα.Εν ολίγοις, εδώ και λίγα χρόνια, μετά τα 43, κατάλαβα ότι η ζωή είναι πεπερασμένη και ότι δεν είμαι μόνο ένα ωραίο πράμα. Ονόμασα αυτό τον κύκλο "Μέρος δεύτερο", του γνωστού βιβλίου και συνειδητοποίησα πόσο πιο καλά είμαι τώρα.Στην ουσία κατάλαβα ότι όλα αυτά τα σεξιστικά, τα πίστευα κι εγώ. Παρατηρήστε γύρω σας, με ανοιχτή σκέψη και θα δείτε πως ούτε αυτοί που έχουν παιδιά είναι ευτυχισμένοι ντε και καλά, ούτε οι νέοι, ούτε οι ωραίοι, ούτε καν οι πλούσιοι (αυτό με καίει αυτή την εποχή). Η αυτογνωσία, είναι μία διαδικασία, που κρατάει μία ζωή και κατά τη γνώμη μου, αυτό είναι και το νόημα της ζωής.Γιατί δεν παντρεύτηκες, γιατί δεν έκανες παιδί και γιατί και γιατί είναι θέματα αυστηρώς προσωπικά που τελικά δεν απαντιούνται η μάλλον απαντιούνται με την εξής απάντηση....¨γιατί έτσι....¨Δεν είναι εύκολο, γιατί είναι πολύ μεγάλο το ποσοστό των ανθρώπων, που δε σκέφτονται. Τουλάχιστον σκεφτείτε εσείς.
