#7 Σαν υποψήφιος διδάκτορας και εγώ σε θετικές επιστήμες, έχω να δηλώσω ότι συμμερίζομαι το δράμα σου. Πίστεψε με,όλοι περνάνε τις φάσεις τους, άντρες-γυναίκες. Η συναισθηματική κατάσταση θυμίζει λίγο roller coaster. Είναι λογικό να αισθάνεσαι κάποιες φορές έτσι μερικές φορές και τότε απλά δώσε στον εαυτό σου ένα διάλειμμα,να φύγει και λίγο το μυαλό από την επιστήμη.Αν ωστόσο,η κατάσταση αυτή συνεχίζεται,μίλα ανοιχτά στον καθηγητή σου. Και αυτός έχει περάσει τα ίδια και θα μπορούσε κάλλιστα να σε βοηθήσει είτε μέσω της συζήτησης, είτε μέσω ψυχολογικής υποστήριξης (αν διαθέτετι το πανεπιστήμιο).Όσο για τον καθηγητή, έχει ολόκληρο γκρουπ να κατευθύνει,χώρια τις γραφειοκρατικές διαδικασίες,οπότε μην περιμένεις να τα θυμάται όλα. Εδώ θα σε συμβούλευα να κλείνεις εβδομαδιαία meeting μισής ώρας, να συζητάτε για την εξέλιξη του διδακτορικού σου και όλες τις ιδέες που μπορεί να έχεις. Στο τελευταίο,μπορούν να βοηθήσουν και τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ,που φαντάζομαι είναι πιο έμπειροι,κυρίως στα πειράματα.Να θυμάσαι ότι όλοι τρώμε τις φρίκες μας και ότι πάντα υπάρχουν στιγμές που εκμηδενίζουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας,λόγω του συναισθηματικού φόρτου. Αλλά να θυμάσαι,επίσης,δεν είναι αποτυχία αν δεν λειτουργεί κάτι (trial and error,λέγε με darling ;) )Καλό κουράγιο! :)
