Τώρα που είμαι 50άρης θυμάμαι τα μαθητικά μου χρόνια στα '80s που γράφεις, όταν "κατά σύμπτωση" σημαιοφόροι και παραστάτες ήταν οι γιοί και οι κόρες των καθηγητών. Στο Λύκειο ένας γιός καθηγήτριας -1.60 με το ζόρι είχε εξαφανιστεί κάτω από τη σημαία! Κλήρωση γινόταν μόνον σε περίπτωση ισοβαθμίας. Στη β' λυκείου -ενώ μέχρι τότε δεν ήμουν πολύ καλός μαθητής- ισοβάθμισα με τον 1.60 και φυσικά η κλήρωση είχε το αποτέλεσμα που οποιοσδήποτε πιθανολογεί αμέσως ("έχασα" στην κλήρωση). Ουδείς με ενημέρωσε για την κλήρωση, εκτός από τον μαθηματικό, ο οποίος το είπε στην τάξη εκνευρισμένος από τη συνάδελφό του (φιλόλογο, μητέρα του σημαιοφόρου). Η απάντηση των καθηγητών σε ερώτησή μου ήταν ότι είχα 50% πιθανότητες, όπως και ... ο κατά συνήθεια μέχρι τότε παραστάτης και σημαιοφόρος. Δεν πειράζει ας γίνεται κλήρωσε με όλους, γιατί τότε δεν θα είναι 50% οι πιθανότητες, θα είναι 3-5%, οπότε η επιβάύβευση της δήθεν αριστείας (= συγγένεια και γνωριμίας για το ελληνικό λύκειο) θα έχει τελειώσει ... Το θέμα δεν είναι πολιτικό (είμαι σταθερά κατά των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ) είναι εκπαιδευτικό.