Πόσο άδικοι μπορούμε να γίνουμε με τους ανθρώπους,όταν δεν κάνουμε τον κόπο,να μπούμε λίγο στη θέση τους...Γονείς,όπως η μητέρα του Γιάννη,έχουν κι εκείνοι δικαίωμα,να είναι περήφανοι για τα παιδιά τους και για τον αγώνα τους,να τους προσφέρουν ό,τι καλύτερο.Οι χαρές τους είναι λίγες κι έρχονται μετά από μεγάλη προσπάθεια και θυσίες.Δεν έχουν κάνει τίποτα κακό,τίποτα που να ντρέπονται,για να κρύβονται.Συμπαράσταση και σεβασμό θέλουν.Τα αυτονόητα.Και κάποιοι βρίσκουν τη δύναμη,παρά τη δύσκολη καθημερινότητά τους,να παλεύουν και για άλλους.Στην πραγματικότητα για όλους μας.Ίσως κι εμείς κληθούμε κάποια στιγμή,να αντιμετωπίσουμε ανάλογα προβλήματα.Ας σκεφτόμαστε λίγο παραπάνω,πριν κάνουμε την κριτική μας.