Αμπουλα μας έλειψες!#5 Αχ κορίτσι μου, το σώμα μας τελικά ειναι ο μεγάλος άγνωστος που καταλαβαίνουμε οτι τελικά δεν ξέρουμε ενώ ζούμε μέσα του. Η ιστορία μου είναι παρόμοια, με ευτυχές τέλος μετά απο τρια χρόνια μεγάλης θλίψης και ταλαιπωρίας. Τι μπορώ να σου δώσω; Νομίζω πως τα όπλα που χρειάζεσαι ειναι η γνώση και η συντροφικότητα. Μην φοβάσαι την επιστήμη. Να ξέρεις πως δεν φταίει κανεις για αυτό που σου συμβαίνει, δεν ειναι επιτυχία ή αποτυχία αν συμβεί, και το μόνο που μπορείς να κάνεις να βοηθήσεις ειναι να οργανωθείς με γιατρούς για σένα και το σύντροφο σου να βρείτε λύσεις. Μέσα σε αυτό καλό ειναι να μην ξεχνάτε και τον ψυχολόγο, γιατί η ψυχική υγεία και το στρες και η θλίψη δεν ειναι ευκολα σε αυτό το ταξίδι. Οσο για τη συντροφικότητα, είστε μαζι με τον άντρα σου σε αυτό. Μαζί θέλετε παιδί, και αυτή η δυσκολία πρεπει να σας φέρει πιο κοντά. Να μιλάτε για αυτό, να βρίσκετε τρόπους να ξεδίνετε, να κάνετε πράγματα μαζί, να κρατιέστε ο ένας από τον άλλον. Δυστυχώς κάθε φορά που κάποιος θα σας ανακοινώνει την δική του χαρά εσεις θα τα βάφετε μαύρα. Αλλά η δική τους χαρά δεν σημαίνει κάτι κακό. Κουράγιο μονο, και χερι χέρι με τη βοήθεια της επιστήμης θα τα βρείτε. Ζούμε ευτυχώς σε καιρούς που λύσεις υπάρχουν.