#7.Αισθάνομαι,ότι τα παιδιά είναι μόνο δικαιολογία.Με κάποιο τρόπο,ακόμα κι αν μπορείς ξεκάθαρα να δεις όλα τα στραβά του,έχεις την ανάγκη να δείξεις λίγο σεβασμό στον πατέρα σου.Είναι σκληρό πράγμα,να μην το νιώθεις για τους ανθρώπους,που σε μεγάλωσαν.Κι επίσης η αγάπη για τους γονείς μας είναι ένα ιδιαίτερο συναίσθημα.Όταν ένας ξένος μας πληγώσει,μπορούμε να τον απορρίψουμε και να πάμε παρακάτω.Όταν μας πληγώσουν οι γονείς μας,μας πονάει και η ίδια η απόρριψη προς το πρόσωπο τους.Πολλές φορές είναι δύσκολο,να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας,που έχει πέσει ο γονιός μας στα μάτια μας.Κι ας είναι από δικά του λάθη και μόνο.Το γεγονός,ότι η μητέρα σου δεν είπε στοπ αμέσως,δεν έφυγε,αλλά διατήρησε τον πατέρα σου στο βάθρο της οικογένειας,δε σε βοήθησε πολύ.Σε κάποιο βαθμό κάνεις ό,τι κι η μητέρα σου.Στον ίδιο λες ορθά κοφτά,ότι δε σου αρέσει η συμπεριφορά του.Τα παιδιά σου όμως θα ήθελες να τον θεωρούν καλό παππού.Όσο μπορεί να είναι αυτό δυνατό.Για να είμαι ειλικρινής,δεν ξέρω πώς ακριβώς πρέπει να χειριζόμαστε τέτοιες καταστάσεις,ποιο είναι το σωστό μήνυμα που πρέπει να περάσουμε στα παιδιά και με ποιο τρόπο.Νομίζω,ότι πρέπει να μιλήσεις σε κάποιον ειδικό,για να ξεκαθαρίσεις τα πράγματα μέσα σου και να θέσεις τα όρια σου στη σχέση σας χωρίς ενοχές.
