Ναι βρε Μάνα, έσπασα το κεφάλι μου, τι μου θυμίζει!Και προσπαθώντας να το θυμηθώ, ανέσυρα μνήμες που νόμισα πως χάθηκαν:21-22 εγώ, έχουμε μετακομίσει με τη σχέση σε "δικό" μας σπίτι και για πρώτη φορά είμαι-μόνη-μου-στο-σπίτι-μου. Ακούω διαπασών blondie-one way on another και χτυπιέμαι και χτυπάει κουδούνι. Ανοίγω περιμένοντας να δω καμιά αδερφή και βλέπω μια κυρία, καλοστεκούμενη, ευγενική έκφραση, αναρωτιέμαι τι θέλει η κυριούλα, ούτε που πήγε ο νους μου σε παρατήρηση γιατί δεν ήταν ακατάλληλη ώρα, χώρια που δεν είχε προλάβει καλά καλά να τελειώσει το τραγούδι. Ευγενέστατα και γλυκύτατα, μου ζήτησε να το βάζω πιο χαμηλά, πάγωσα εγώ, είχα πάντα θέμα με το να μην ενοχλώ, λογικά είχα γίνει παντζάρι και ψέλλισα μια συγνώμη, οπότε η κυριούλα για το ελαφρύνει με ρώτησε ποιο τραγούδι άκουγα, μήπως το ξέρει γιατί και σ'εκείνη άρεσε αυτή η μουσική, σκέφτομαι γρήγορα πώς να απαντήσω χωρίς να μιλήσω αγγλικά που ντρέπομαι και λέω "δε νομίζω να είναι τόσο παλιό". Κρατιέται και ευγενικά μου λέει ότι ούτε κι αυτή είναι τόσο μεγάλη πια βρε. Θέλω αντανακλαστικά να κλείσω την πόρτα αλλά ευτυχώς καταλαβαίνω ότι θα χειροτερέψει έτσι, ασφυκτιώ και μάλλον φαίνεται, οπότε η ευγενική αλλά κυριούλα, για να με κρατήσει όρθια με ρωτάει πόσο την κάνω. Αν ήμουν καρτούν, θα ήμουν το κογιότ, έπεσα στην παγίδα και εντελώς έξω στον υπολογισμό.
