Αγαπητή 7, η μητέρα σου μου θυμίζει τη γιαγιά μου. Η οποία είχε φοβερή αδυναμία στον γιο που ήρθε μετά τις δύο πρώτες κόρες, και μετά αδιανόητη αδυναμία στον πρώτο εγγονό που της έφερε ο γιος αυτός. Λοιπόν τα χρόνια πέρασαν, ενηλικιωθήκαμε, πήρε ο καθένας το δρόμο του και πλέον είχε γίνει εμφανές ότι το καμάρι της γιαγιάς, ο Εγγονός ο Α' από το πολύ κανάκεμα είχε γίνει αχρήστου και παρασίτου γωνία. Παρά τον προβληματισμό όλων στην οικογένεια, η γιαγιά επέμενε να τον έχει στα ώπα-ώπα και να κάνει σαματά για πάρτη Του. Τις γυναίκες της οικογένειας που τη φρόντιζαν στην ασθένειά της ή τις εγγονές της τις εκτιμούσε μεν, κάπως σιωπηλά δε ("α, την τσουμπλέκια δεν τη φοβάμαι, θα τα καταφέρει στη ζωή της", "αχ χωρίς τη μαμά-τσουμπλέκι δε θα ζούσα τώρα") και όλη της η έγνοια στρεφόταν γύρω από τους καημένους τους άντρες που τι θα έκαναν χωρίς τη φροντίδα της (ή των γυναικών τους). Έχω δει και μαμάδες φίλων μου που είναι ακριβώς έτσι, είναι απίστευτο το πώς συνεχίζονται τέτοιες συμπεριφορές. Το πρώτο που θα σου έλεγα είναι να μην περιμένεις την αποδοχή ή την επιβράβευση από την οικογένειά σου, και ειδικά από τη μητέρα σου, δεν θα την έχεις ποτέ, τουλάχιστον όχι στη μορφή που την έχει ο αδερφός σου. Όσο κουρασμένη και να είναι, ΕΚΕΙΝΗ φταίει για την κατάσταση, ειδικά όσον αφορά στον αδερφό σου. Κανόνισε τη ζωή σου σύμφωνα με τα δικά σου πιστεύω, διάβασε για να δεις γιατί σε ενοχλεί η συμπεριφορά του πατέρα και της μητέρας σου, και φρόντισε να μην γίνεις σαν κι αυτούς όταν κάνεις τα δικά σου παιδιά. ΥΓ. Έχω ακούσει ότι πολλοί Σύροι πρόσφυγες στη Γερμανία χωρίζουν. Μόλις παίρνουν το δικαίωμα να ζήσουν εδώ, οι γυναίκες τους τους ζητάνε διαζύγιο. Σκέφτονται ότι είναι σε ένα κράτος το οποίο θα τις φροντίσει, εκείνες και τα παιδιά τους, οπότε επιτέλους μπορούν να χωρίσουν και να μην έχουν να πλύνουν/ταίσουν/φροντίσουν κι έναν άντρα που δεν κάνει τίποτε στο σπίτι και δεν τις σέβεται. Δεν ξέρω σε τι κλίμακα γίνεται αυτό, αλλά μου φαίνεται ότι είναι ο μόνος τρόπος να αλλάξουν αυτές οι πατριαρχικές νοοτροπίες. Η μαμά σου ζει στην Ελλάδα βέβαια, αλλά αν ήθελε, θα μπορούσε τουλάχιστον τον αδερφό σου να τον είχε μεγαλώσει έτσι ώστε να γίνει ανεξάρτητος ενήλικας. Γεμίσαμε πασάδες πια.
