Οι γυναίκες αυτές -που διαιωνίζουν το πατριαρχικό πρότυπο όπου ο άντρας αξιολογείται ως πιο σημαντικός (κι άρα οικοδομείται το όλο οικοδόμημα γύρω του)- θέλουν αν νιώσουν σημαντικές μέσω του συνεχούς κανακέματος/υπηρεσίας/επακόλουθης γκρίνιας. Αφού το σύστημα αυτό τους αρνείται οποιαδήποτε υπόσταση πλην της τροφού και της υπηρέτριας το τερματίζουν κι αυτές μπας και βρουν μια αναγνώριση έστω και σ'αυτό. Αυτό το "χωρίς εμένα δεν θα ζούσε" το έχω ακούσει πολλές φορές από πολλές...Δεν έχει να κάνει με αισθήματα αγάπης/προτίμησης προς τους άλλους. Έχει να κάνει με αισθήματα (μεμψιμοιρίας) προς τον ευατό τους.