#7 Εκτός από τους γονείς, τα παιδιά μας, άντε ίσως και τα αδέλφια όσοι έχουν, με τον υπόλοιπο κόσμο δεν συναναστρεφόμαστε επειδή κάτι τους βρίσκουμε; Εσύ γιατί θα έκανες παρέα με κάποιον αν σου γεννούσε μόνο αρνητικά συναισθήματα; Είναι νομίζω σαφές ότι δε μιλάς για περίοδο θρήνου, όπου πχ. πενθείς τη μητέρα σου και οι γύρω σου είναι λογικό να δεχτούν ότι θα βλέπεις τα πάντα μαύρα για κάποιο καιρό. Μιλάς για μια σκοτεινή περίοδο που "δεν θα είναι παροδική". Η βασική μου απορία είναι: Αν το ζεις αυτό, το βασικό είναι να υποκριθείς για να προσελκύσεις παρέες, ή να προσπαθήσεις να το λύσεις, όχι για τους άλλους, για σένα;Πρώτον, λοιπόν, το ζητούμενο δεν είναι ένα προσωπείο αλλά το να νιώσεις καλά μέσα στο ίδιο το πετσί σου. Δείχνεις απορριπτική στο θέμα του ψυχολόγου και είναι κρίμα. Δεύτερον, αναζητάς κάποιον που απλώς θα γίνεται δοχείο των αρνητικών σου σκέψεων επ'αόριστον; Εσύ θα έκρινες σκόπιμο να βρεθείς σε αντίστοιχη θέση; Το να θέλεις να απολαμβάνεις το χρόνο που περνάς με μια παρέα/φίλο/σύντροφο δεν είναι κάποια μορφή στυγνής εκμετάλλευσης, όπως η προικοθηρία. Είναι ο λόγος που επιλέγεις να περάσεις χρόνο με αυτά τα άτομα, αντί για τα εκατομμύρια άλλα που υπάρχουν στον κόσμο. Αν λοιπόν είσαι ο Σοπενχάουερ, και η μαύρη μαυρίλα σου είναι εμποτισμένη με αποστάγματα κυνικής σοφίας ή/και πιασάρικους αφορισμούς, μπορεί κάποιος να βρει ενδιαφέρον ακόμη και σ'αυτήν. Αν είσαι σαν εμάς τους κοινούς θνητούς, η μιζέρια που περιγράφεις θα τον κουράσει, όπως θα κούραζε κι εσένα η δική του.