Η κοπέλα της ερώτησης είναι σε άλλη κατηγορία. Η δική μου φίλη είναι άλλη περίπτωση. Ανήκει νομίζω σε μία ιδιαίτερη κατηγορία ανθρώπων. Αυτή των ανθρώπων που περιμένουν από το απ' έξω να γίνει κάτι για να χαρούν ή να βρουν λύση σε προβλήματα. Π.χ. αν δεν περνάνε καλά φταίει η πόλη-χώρα. Το ότι αυτοί δεν κάνουν τίποτα για να περάσουν καλύτερα δεν το σκέφτονται. Ή στην συναναστροφή περιμένει να την ρωτήσεις εσύ τι κάνει ή θα σου εκθέσει τη ζωή της χωρίς να ρωτήσει ποτέ για σένα. Εμένα τουλάχιστον δεν με ρωτάει ποτέ. Νιώθω πάντα σαν το φορτιστή της. Βγαίνουμε για να γελάσει για να περάσει καλά ενώ δεν βλέπω ποτέ αντίστοιχη προσπάθεια από εκείνη. Από την ώρα που ξεκίνησα να γράφω προσπαθώ να θυμηθώ αν με ρωτησε ποτέ πως είμαι εγώ. Και βεβαιώνομαι σιγά σιγά πως όχι. Ποτέ. Πραγματικά δεν αντέχω ψυχικά να βγαίνω μόνη μαζί της. Μόνο με παρέα πλέον. Οπότε καταλαβαίνω μεν τη διαφορά ανάμεσα στις περιπτώσεις η επίδραση ωστόσο πάνω στους άλλους βρίσκω πως είναι ίδια.