H σύγκριση με τα 60s και τα 70s δεν είναι δόκιμη κατά την άποψή μου. Η βιομηχανία της μουσικής έχει μεγαλώσει ασύλληπτα και απευθύνεται σε μεγαλύτερο ηλικιακό φάσμα (από 12 -βλέπε Justin Bieber- μέχρι 70+). Επίσης οι συνθήκες ακρόασης έχουν αλλάξει, είναι πιο εύκολες, καθημερινές. Δεν πάμε να δούμε το λάηβ γιατί τους ξέρουμε πως είναι - το MTV το άλλαξε αυτό. Δεν χρειαζόμαστε συλλογή από βινύλια ή CDs πια - το iPod το άλλαξε αυτό. Και τέλος, δε πάμε καν στο δισκάδικο - το internet το άλλαξε αυτό. Συνεπώς δεν υπάρχει λόγος να βγάλει κάποιος ένα LP. Έχουμε επιστρέψει στην εποχή του hit single. Έτσι ήταν και στα 50s κ early 60s πριν τους Beatles που άλλαξαν τους όρους του παιχνιδιού με το Sgt Peppers. Ο κόσμος άκουγε ραδιόφωνο και το hit ήταν το όνειρο του καλλιτέχνη. Μετά ήρθαν τα πικαπ στο σπίτι και το LP εμφανίστηκε - μοιραία. Τώρα; Με playlists στο γραφείο, στο κινητό, στο σπίτι, παντού, τι να το κάνεις το LP από τον ίδιο καλλιτέχνη, και στην ίδια φάση του;Συμφωνώ με τα σχόλια παραπάνω, μουσικές βγαίνουν και τώρα. Και μάλιστα καλύτερες όσο περνάνε τα χρόνια - κατά την προσωπική μου άποψη - σε σχέση πχ με πριν μια 10ετία. H μουσική που απευθύνεται στους πολλούς - η ποπ - γίνεται καλύτερη: Η Adelle ή ο Rag n Bone Man δεν είναι σκουπίδια -όπως θα πουν κάποιοι παλιοί- κι'ας κάνουν τεράστια hits, κι ας βγήκαν από το σύστημα.Ο πλανήτης είναι πιο προβληματισμένος και αυτό περνάει και στη μουσική, γίνεται πιο εσωτερική, πιο δύσκολη. Δε μιλάω για τις μουσικές των λίγων, μιλάω για τις μάζες, εκεί που η βιομηχανία βγάζει τα λεφτά της.