Bρίσκω συναρπαστικό το #4 στο εξής σημείο (γενικευόμενη κι όχι απλώς εξειδικευμένη στον ερωτώντα η παρατήρηση).Τους άντρες τους ενοχλεί ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ η στρατιωτική θητεία. Μα ΠΑΡΑ πολύ λέμε. Την αναφέρουν συνέχεια σε ανάλογες συζητήσεις. Ενώ ας πούμε μια γυναίκα δεν αναφέρει με την ίδια αίσθηση αδικίας τις χαμένες μέρες λόγω περιόδου (για να υπολογίσουμε 2-3 δύσκολες μέρες ανά μήνα επί χονδρικά 40 χρόνια!) ή των εμετών μιας εγκυμοσύνης (μη σου τύχει...) ή το ότι με την καθεστηκυία τάξη αναγκάζεται να ξαναβγάλει το σχολείο άλλη μία ή δύο φορές μελετώντας* τα παιδιά της ή αντίστοιχα τέλος πάντων παραδείγματα χαμένου χρόνου. [*Το τελευταίο όχι ακριβώς χαμένου χρόνου με την έννοια του αναποτελεσματικού αλλά με την αίσθηση του "άδικου και γιατί εγώ". Ναι μεν είναι επιλογή της στην τελική αλλά καλώς ή κακώς το κοινωνικό στερεότυπο σε κείνη επιρρίπτει την ευθύνη]. Γιατί λοιπόν τους ενοχλεί πάρα πολύ;Επειδή η στρατιωτική θητεία είναι η πρώτη και για πάρα πολλούς η μοναδική φορά που είναι υποχρεωμένοι να υποκύψουν και να κάνουν αυτό που θα τους πούν θέλουν δεν θέλουν. Συχνά μάλιστα πρέπει να υποκύψουν σε ανθρώπους που οι ίδιοι αξιολογούν ως κατώτερούς τους (μορφωτικά/κοινωνικά/επαγγελματικά/ψυχικά κλπ)Αν λοιπόν ενοχλεί η ΥΠΟΤΑΓΗ (επειδή αυτό ενοχλεί μιας κι ο χαμένος χρόνος πλέον στις μέρες μας έχει ελαχιστοποιηθεί και τα καψόνια έχουν καταργηθεί -και πολύ σωστά καταργήθηκαν βεβαίως) φανταστείτε πόσο ενοχλητική και απαξιωτική είναι η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ υποταγή για όλες τις υπόλοιπες κατηγορίες συνανθρώπων που ανήκουν στις "μειονεκτικές" ομάδες που δεν βάζουν τους κανόνες στον κόσμο αλλά αναγκάζονται να τους ακολουθούν.Όπως...οι περισσότερες γυναίκες σε αρκετά πράγματα. Τροφή για σκέψη. Δεν είναι;