Οι γυναίκες παγκοσμίως έχουν αποδεδειγμένα περισσότερες αυτοκτονικές σκέψεις, επιχειρούν περισσότερες απόπειρες αυτοκτονίας, εντούτοις τα νούμερα των ανδρών σε επιτυχή απόπειρα αυτοκτονίας είναι περίπου διπλάσια, αν δεν απατώμαι, σε παγκόσμιο επίπεδο σε σχέση με τις γυναίκες (με μεγάλη και σημαντική εξαίρεση την Κίνα και το Μπαγκλαντές όπου οι γυναίκες ξεπερνούν ικανώς τους άνδρες) διότι οι τρόποι που επιλέγουν είναι συνήθως χωρίς περιθώριο επιβίωσης: είναι βίαιοι, ενώ οι γυναίκες επιχειρούν με μεθόδους που μπορεί να μην είναι lethal, κι έχοντας στο μυαλό μας το φαινόμενο parasuicide ίσως αυτός είναι ένας έντονος και απελπισμένος τρόπος έκκλησης βοηθείας. Υπάρχουν πολύ μεγάλες και ενδιαφέρουσες διακυμάνσεις στο suicide gender ratio μεταξύ των χωρών και των πολιτισμών, που σαφώς σχετίζονται με τα gender roles ή και την αίσθηση απώλειας αυτών, πραγματικά αξίζει να το μελετήσει, κανείς (...αυτή τη φορά δεν θα σας φλομώσω με τα συνήθη μου links). Δεν ξέρω αν αυτές οι διαφορές αφορούν -απαραίτητα- στο πόσο δύσκολα περνούν οι άνδρες, (σίγουρα πολλοί άνδρες περνούν δύσκολα, αλλά τα ψηλά ποσοστά, στον δυτικό κόσμο είναι κάπως "περίεργα") αλλά περισσότερο στο ότι η κατάθλιψη τους είναι κάτι που παραβλέπτεται, ίσως και σε βαθμό συστημικό, κι έχει διαφορετικά manifestations από αυτά των γυναικών, καθώς και το ότι η γκάμα των "επιτρεπόμενων" συναισθημάτων, χάριν της αγαπημένης μας πατριαρχίας mind you, περιορίζονται στο θυμό, θυμό, θυμό και στο μπαμ, μπαμ, μπαμ....έλα δεν μπορώ, πάρτε ένα σχετικό τραγουδάκι τουλάχιστον:https://www.youtube.com/watch?v=UMhFyWEMlD4