'Οπως τα λες acantholimon, συμφωνώ κάργα. Καταφέρνεις καταφέρνεις, ανεβάζεις πήχη, νομίζεις πως εσύ όλα τα μπορείς και όλα θα τα πετύχεις στην εντέλεια. Και κάποια στιγμή συνειδητοποιείς οτι αυτό δεν είναι ρεαλιστικό, απογοητεύεσαι από τον εαυτό σου και για να νιώσεις λίγο καλύτερα ενεργοποιούνται μηχανισμοί όπως αυτοί που περιγράφησαν. Στα Ολλανδικά υπάρχει και λέξη για αυτή τη χαρά που παίρνεις με το στραβοπάτημα του άλλου, το leedvermaak.
