Τί όμορφη και εύστοχη προσέγγιση, συγχαρητήρια, Δον Κιχώτη (όχι ότι και οι τοποθετήσεις της Λένας και των υπολοίπων σχολιαστών δεν ήταν εξίσου πετυχημένες, κάθε άλλο :)Ομως, κι εγώ προσωπικά θα εστίαζα πρωτίστως σε όσα λέει ο Δον Κιχώτης στην προτελευταία του παράγραφο.Αγαπητή 7,για να στο θέσω απλά, η ζωή δεν είναι διαγωνισμός σφαλιάρας, όπου κερδίζει εκείνος που θα φάει τις λιγότερες, για να σου βγαίνει η χαιρεκακία. Αν ήταν έτσι, όλοι θα καθόμασταν άπραγοι στα σπίτια μας για να μη μας πάρουν τα σκάγια της αρνητικής κριτικής των άλλων :) Από το κείμενό σου αποκόμισα την εντύπωση πως σου λείπει η χαρά στη δεδομένη φάση της ζωής σου,όχι η χαρά έξωθεν, αλλά αυτό το πηγαίο συναίσθημα που αναβλύζει όταν ξυπνάμε το πρωί και λέμε "πάμε γερά, βουρ στην περιπέτεια και ο,τι γίνει". Δεν χρειάζεται να κερδίσει κανείς το Νόμπελ Φυσικής ή το χρυσό μετάλλιο ή το Όσκαρ (είδες τί τραβάνε και οι σταρ του Χόλλυγουντ)για να νιώθει κανείς καλά με τον εαυτό του. Σταμάτα να ασχολείσαι τόσο πολύ με τα πυροτεχνήματα στους ουρανούς των άλλων και κοίτα να φτιάξεις τον δικό σου ουρανό. Κάνε ένα δώρο στον εαυτό σου, σήμερα κιόλας. Βγες έξω και πέρνα καλά με φίλους, πήγαινε ένα ταξίδι, ξεκίνα ένα χόμπυ, σπάσε τη ρουτίνα να ξελαμπικάρεις. Φαίνεσαι λίγο μπλοκαρισμένη, ξεκόλλα, η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή (κοινότοπο, το ξέρω, αλλά δεν παύει να είναι μεγάλη αλήθεια). Και μην ξεχνάς αυτό που νομίζω ότι το ξέρεις ήδη γιατί φαίνεσαι αρκετά έξυπνος άνθρωπος: όταν δεν ανταγωνίζεσαι κανέναν, κανείς δεν μπορεί να σ'ανταγωνιστεί!