#7 Ανήκω στην πολύ κλασική κατηγορία, των γυναικών που στη δεκαετία 30-40 τρώνε τη φρίκη, να βρούνε τον κατάλληλο, για να κάνουν οικογένεια. Τώρα είμαι 46.Δεν τον βρήκα. Σκεφτόμουν πολύ έντονα την ιδέα του παιδιού, από τότε που με θυμάμαι, από το δημοτικό δηλαδή. Θέλω να πω ότι δεν μου χτύπησε κανένα βιολογικό ρολόι ποτέ. Όμως επειδή η δική μου οικογένεια είναι ιδιαιτέρως προβληματική, ήθελα να είμαι σίγουρη ότι δε θα κάνω τα ίδια.Προσωπικά είμαι απολύτως συνειδητοποιημένη, πως δε χρειάζεται να κάνουν όλοι παιδί. Πως αυτό το περιβόητο DNA μας, δεν διαιωνίζεται με το παιδί (ποιος ξέρει τον προπάππο του ή την προπροπρογιαγιά του; ). Το να σε θυμάται κάποιος άλλα 70 χρόνια μετά που θα πεθάνεις (που σιγά δηλαδή που σε θυμάται), δε με αφορά.Ένα πράγμα μόνο με άγχωνε, τα γηρατειά αλλά το σκέφτηκα και αυτό και κατάλαβα ότι και παιδί να έχεις, κανείς δε σου εγγυάται ότι θα σε γηροκομήσει ή ότι θα είναι σε θέση να σε βοηθήσει.Αυτά ως πρακτικές σκέψεις.Σχετικά με την αγάπη, που σίγουρα θα μου έδινε ένα παιδί, κατάλαβα ότι είναι λίγο μύθος. Ούτε αυτοί που έχουνε παιδιά είναι καλύτεροι άνθρωποι, ούτε χειρότεροι. Αγάπη μπορείς να δώσεις και να πάρεις με ή χωρίς παιδί. Ένα άλλο που συνειδητοποίησα, είναι ότι μου άρεσαν τα μωρά ως εικόνα, αλλά στην προοπτική ότι οι άνθρωποι μεγαλώνουν, αποκτούν χαρακτήρα, πάθη, ανάγκες κλπ τρόμαζα.Ωραία η σκέψη να είσαι στη θάλασσα με το 2 χρονών παιδάκι σου, αλλά το παιδί δεν το κοιτάζεις μόνο, πρέπει και να το ταΐζεις και να το ακούς και να το βοηθήσεις να σπουδάσει κάτι και να αγωνιάς συνέχεια. Νομίζω ότι αν είχα παιδί δε θα κοιμόμουν ποτέ. Εδώ ένα γκόμενο με μηχανή είχα κάποτε και μέχρι να γυρίσει σπίτι του ανησυχούσα.Αυτό που θέλω να σου πω είναι πως είτε με είτε χωρίς παιδί, προβλήματα θα υπάρχουν. Δες τα θετικά της κάθε περίπτωσης. Αν πάλι πιστεύεις ότι, θέλεις να προσφέρεις σε ένα παιδί, υπάρχουν πολλοί τρόποι και πολλά δυστυχισμένα παιδιά επίσης.
