#4 Κατανοώ μέχρι κάποιο σημείο το κόμπλεξ σου αν μεγάλωσες σε ένα περιβάλλον που τα σχόλια για τους μετανάστες ήταν πολλά ή αν εσύ η ίδια ή κάποιοι συμμαθητές σου που ήταν μετανάστες είχαν δεχτεί πειράγματα ή σχόλια. Δυστυχώς τα παιδιά τείνουν να γίνονται πολύ σκληρά μερικές φορές και ακόμα χειρότερα οι καθηγητές και οι γονείς δεν τιμωρούν τέτοιες συμπεριφορές. Μια καλή μου φίλη έχει ζήσει παρομοια κατάσταση. Μονο που εκείνη ήρθε μικρή στην Ελλάδα και πηγαίνοντας στο σχολείο ξεχώριζε (πέραν της προφοράς το όνομα και η εμφάνισή της πρόδιδαν οτι δεν ήταν ελληνίδα) και τα υπόλοιπα παιδιά την απομόνωσαν και την κορόιδευαν. Η συγκεκριμένη κοπέλα μεγαλώνοντας έγινε πολύ ανασφαλής με την καταγωγή της. Στην δική της περίπτωση δεν μπορούσε να το αποκρύψει όμως πάντα οταν πχ κάποιος της άρεσε ή ήθελε να κάνει αίτηση για κάποια δουλειά το κύριο μελημά της ήταν το πως η καταγωγή της θα τους φανεί. Μεγαλώνοντας απέκτησε περισσότερη αυτοπεποίθηση και αυτογνωσία. Μεγαλώνοντας και τελειώνοντας το σχολείο βέβαια κανείς δεν εστίαζε στην καταγωγή της γιατί είναι μια αξιαγάπητη και εργατική κοπέλα. Κι εσύ εκεί να εστιάσεις, στο πως είσαι σαν άνθρωπος κι όχι για το ποια είναι η καταγωγή σου. Γιατί στην τελική όλους μας κρίνουν για κάτι, αν κάποιος σε απορρίψει λόγω καταγωγής εξ' αρχής δε θα έπρεπε να είσαι κοντά σε έναν τέτοιο άνθρωπο.Πες το στον φίλο σου, χωρίς να κάνεις κάποιο πρόλογο ή να το κάνεις μεγάλο θέμα κι αν θυμώσει επειδή δεν του το είχες πει να είσαι ειλικρινής και να του πεις οτι αισθάνεσαι ανασφαλής για το συγκεκριμένο θέμα και γι αυτό δεν του το είπες. Πραγματικά θεωρώ οτι εκτός αν είναι ρατσιστής θα σε καταλάβει και δε θα θυμώσει για την καθυστέρηση της "αποκάλυψης"
