@ πόντιαΥ/Γ είναι αλήθεια ότι στιγμιαία μπαίνουμε πιο εύκολα στην θέση κάποιου με τον οποίο έχουμε κοινά βιώματα, αλλά μπορούμε να φανταστούμε και κάποιες καταστάσεις. Φαντάσου λοιπόν τη μάνα που είχε μήνες το παιδί της βαριά άρρωστο και μέρα με την ημέρα έψαχνε που είναι ο σωστός γιατρός και το σωστό φάρμακο. Που έπρεπε να πάρει αποφάσεις με όλο το σόι από πάνω από το κεφάλι της να της λέει να κάνει αυτή ή την άλλη θεραπεία, να τάξει στον Άγιο Τάδε ή στην Αγία Δείνα. Να παρατάει το άλλο της παιδί γιατί το άρρωστο την χρειάζεται πιο πολύ. Να ψάχνει αν φταίει που δεν το τάισε με το ζόρι μπρόκολα όταν ήταν μικρό. Και μετά που θα έχουν όλα τελειώσει να τα ανακαλεί ξανά και ξανά να ψάχνει αν θα μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικά. Αν είχε ανησυχήσει γρηγορότερα; Αν είχε τρέξει στα κανάλια να μαζέψει χρήματα να το πάει στο εξωτερικό;Μην μπαίνεις λοιπόν στην διαδικασία να συγκρίνεις ακραίες καταστάσεις και τον πόνο τον ανθρώπων.