#4Δεν έχω προλάβει να διαβάσω όλα τα υπόλοιπα σχόλια. Θα το κάνω κατόπιν.Για τώρα, εκθέτω την δική μου εμπειρία μιας και ζητήθηκε και καραταυτίζομαι με ΟΛΟΥΣ σου τους προβληματισμούς. Αποφάσισα κι εγώ να διακόψω την εργασία για 3 χρόνια ώστε να μεγαλώσω παιδάκι. Ελλάδα, κι όχι Δανία. Βοήθεια από οικογένειες δεν είχα, αν και τότε υπήρχε δυνατότητα οικονομική για ιδιωτικό σταθμό και/ή κοπέλα στο σπίτι. Είχα όμως απολύτως συνειδητά αποφασίσει να κάνω αποχή για παιδαγωγικούς λόγους. Ε, κόντεψα να τρελλαθώ στο τέλος. Ενώ είχα αμέριστη στήριξη από το σύζυγο, επειδή ήμουν πρωτάρα, χωρίς ποτέ άλλοτε να έχω ευθύνη μικρού παιδιού, κι επειδή είχα και κάτι θεματάκια αναπτυξιακά, είχα πελαγώσει αγρίως χωρίς καμμία δυνατότητα "να ξαλαγράρει" το μυαλό λίγο να βάλει τα πράγματα σε μια προοπτική. Τα ενδιαφέροντά μου και τα διαβάσματά μου είχαν αναγκαστικά μπει στην άκρη λόγω έλλειψης αναγκαίου χρόνου και η γυναίκα που υποδεχόταν τον σύζυγο δεν ήταν ισορροπημένη. Το παιδί βέβαια ήταν τεράστια χαρά και ικανοποίηση, αλλά δεν ισορροπεί την έλλειψη προσωπικής πληρότητας που προέρχεται από αυτοπραγμάτωση (εν προκειμένω η εργασία ως μη μόνον βιοποριστικό, αλλά κυρίως *δημιουργικό* μέσον). Μια μίνι καταθλιψούλα την πέρασα, βέβαια είχα άλλα μεγάλα θέματα τότε να φροντίσω, κι έτσι δεν μπόρεσα να "αυτοκλαφτώ" όσο θα μπορούσα και θα έκανε καλό στην ψυχή μου.Κοιτώντας πίσω πάντως ήταν μια μάλλον υπερβολική απόφαση. Στα 2 ή 2.5 θα μπορούσα να είχα βάλει το παιδί σε ιδιωτικό παιδικό σταθμό για τα πρωϊνά μόνο με σχόλασμα στις 2 δηλαδή. Μάλιστα το παιδί όντως παρουσίασε θεαματική πρόοδο στην επαφή με άλλα παιδιά μετά τα 3.Στο δεύτερο αποφάσισα να βάλω νερό στο κρασί μου. Δούλεψα part time από τον 2ο χρόνο έχοντας βοήθεια γυναίκα στο σπίτι κάποια πρωϊνά. Και κατόπιν το έγραψα στον παιδικό σταθμό. Ήταν θεαματικά καλύτερα για την ισορροπία μου. Και για την ηρεμία της οικογενείας θα συμπληρώσω με μπόλικο αυτοσαρκασμό!
