(Καραβάν, παρόλο που σέβομαι πολύ τα όρια του προσωπικού χώρου των ανθρώπων που δεν είναι οικογένεια μου, ούτε και με εκφράζουν γραπτές εκδηλώσεις όπως η παρακάτω, pls επίτρεψέ μου μια μεγάλη αγκαλιά!)Θα πω ό,τι θα έλεγα σε κάποιον που δε γνώρισε ούτε κακό ούτε πόνο, γιατί οι υπόλοιποι έχουν τη γνώμη τους και τους λόγους τους να την έχουν.Οι κακοί άνθρωποι που γνώρισα εγώ δεν ήταν αυτοί που χρησιμοποιούσαν αυτές τις εκφράσεις. Είναι όλοι αρκετά έξυπνοι ώστε να κάνουν πράξεις, όχι να λένε λόγια, τα λόγια χάνονται. Η συστηματική επανάληψη τους με σκοπό να επηρεάσουν αρνητικά κάποιον, για μένα συνιστά πράξη και οι πράξεις δεν έχουν για μένα κανένα άλλοθι ή σπάνια έχουν. Έχει κανείς όλο το χρόνο να σκεφτεί, αν θέλει, τι θα πράξει και τι όχι. Τα λόγια είναι και προϊόν μίμησης, και της στιγμής, και της αγανάκτησης. Δίνω πάντα βάση στα λόγια και είμαι σε επιφυλακή για να δω τις πράξεις, αν αυτά με ενοχλήσουν.Χωρίς καμία πρόθεση να αθωώσω στα μάτια κανενός τους συγγενείς που αναφέρω, καθαρά επειδή ως συγγενής, τους γνωρίζω, δεν ήταν κακοί, ήταν απλά παμπάλαιοι. Ήταν κι αυτοί μια μικρή κοινωνία όπως όλες, που είχε και κακούς αλλά δεν τους αναγνώριζες από τέτοιου τύπου εκδηλώσεις. Ήταν εκείνοι που δεν πήγα ποτέ στο σπίτι τους όμως, ήταν σαν άγνωστοι, για τους οποίους δεν ήξερα τίποτα, ούτε θετικό ούτε αρνητικό. Η αδερφή γιαγιάς πάλι, ήταν άνθρωπος που χαιρόταν με τον πόνο των άλλων και εξαφανιζόταν στη χαρά τους, η γιαγιά πάλι, πάντα τη δικαιολογούσε ίσως επειδή λόγω αδερφικής σχέσης, ήταν σε θέση να ξέρει γιατί φέρεται τόσο μαλακισμένα και είχε επιλέξει να τη δέχεται έτσι. Γι'αυτό και δε συμμεριζόταν τελικά αυτά που έλεγαν οι υπόλοιποι "δικαστές". Τους χρησιμοποίησα όλους απλώς για οπτικοποιήσω στα μάτια της #3, αυτό που κάνει η ίδια, που δεν είναι παμπάλαια.