Τις προάλλες ήμουν σε πάρτυ γενεθλίων φίλου. Σε μια παρέα 17 ατόμων και ηλικιών από 35-60 ετών είχαν παραχθεί συνολικά 4 απόγονοι...Η απελευθέρωση της γυναίκας τη δεκαετία του '70 σε συνδυασμό με τη θρησκεία του "εγώ" που έφερε η άνοδος του καπιταλισμού από τον πόλεμο και μετά οδήγησαν στο να μη θέλουμε να κάνουμε παιδιά. Είναι δύσκολο, είναι κοστοβόρο, είναι πολύ δεσμευτικό, άσε που πρέπει να ανεχθείς και κάποιον άλλον ενήλικο δίπλα σου για μεγάλο χρονικό διάστημα. Είναι πιο εύκολο να έχεις γάτα και να πίνεις λευκό κρασί.Από την άλλη είναι το μοναδικό που εξασφαλίζει ένα βιώσιμο μέλλον. Ψυχολογικά για τους ίδιους τους γονείς που καταλαβαίνουν ότι δεν μπορεί να είναι οι ίδιοι για πάντα παιδιά και κέντρο του κόσμου, οικονομικά για τη βιωσιμότητα των ταμείων και των συντάξεων, αισθητικά για να μην μπαίνεις σε ένα λεωφορείο και νομίζεις ότι είναι εκδρομή των ΚΑΠΗ.Αλλά η τεκνοποιία, η οικογένεια, ο περιορισμός του "εγώ" προς όφελος κάποιου άλλου είναι παλιομοδίτικες ή ίσως και πολιτικά απαράδεκτες πλέον έννοιες.Απλά να ξέρουμε ότι η φύση μισεί το κενό. Αν δεν κάνουμε εμείς παιδιά κάποιοι άλλοι θα γεμίσουν τα κενά που αφήνουμε εμείς πίσω. Στο Παγκράτι, στα Ιλίσια, στην Κυψέλη. Στην Ήπειρο και στα ορεινά της Πελοποννήσου. Είμαστε μια κοινωνία που αυτοκτονεί. Για να είμαστε σταθεροί πληθυσμιακά κάθε ζευγάρι πρέπει να κάνει 2+ παιδιά. Στην Ελλάδα κάνουμε 1,3 ανά ζεύγος. Τη λύση την έχει πει ο Τζιμάκος εδώ και χρόνια: γ@μ@τε γιατί χανόμαστε...