Αυτό που εσύ το ταγκαρεις "αμυντικό στυλ" εγώ το θεωρώ υψίστως υποκριτικό και απεχθές: Αν δεν μπορείς να αποδεχτείς μια αλήθεια σχετική με τον εαυτό σου, το να την μαυρίζεις είναι από παιδιάστικο έως άκρως ηλίθιο. Αν τώρα η αλήθεια δεν είναι εντελώς αλήθεια, απλά οφείλεις να καταθέσεις τις ενστάσεις σου.Απ' όσο θυμάμαι πάντως τους παπούδες μου, οι οποίοι ζούσαν βέβαια σε ένα εντελώς διαφορετικό κοινωνικό περιβάλλον με πολύ λιγότερα, αλλά και πολύ πιο ουσιώδη άγχη και προβλήματα, δούλευαν σαν τα σκυλιά νυχθημερόν για να βγάλουν ένα κομμάτι ψωμί και να μεγαλώσουν ένα τσούρμο παιδιά. Και με την πρώτη ευκαιρία γλεντούσαν με την καρδιά τους μέχρι το πρωί (και μάλιστα χωρίς σέλφι - απίστευτο, ε?).Αντίστοιχα, σκέφτομαι και εγώ φίλους και γνωστούς που κλαίγόνται και φτάνουν στα πρόθυρα της νευρικής κρίσης επείδή έκαναν πχ 2ο παιδί...Και θυμάμαι επίσης ότι επί 7 μήνες έψαχνα να βρώ νέο μηχανικό να κάτσει στο πόδι μου σε έργο, αλλά σε όλους όσοι ενδιαφέρθηκαν, φαινόταν ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ να ξυπνάνε από τις 6, να κάθονται και να κοιτάνε 30 άτομα να δουλεύουν και να γυρνάνε στις 5 σπίτι. Δεν μου κάνει καθόλου εντύπωση λοιπόν που τους φαίνεται ΒΟΥΝΟ να μεγαλώνουν 1 ή 2 παιδιά.
