Ναι είναι καλο να υπάρχη ευχαριστη κοινωνικοτητα μεταξυ συναδελφων αλλα δεν μπορει να λειτουργει ως ρητρα, το τυπικος και ευγενικος ναι είναι υποχρεωση, το φιλικος/κοινωνικος όχι, οσον αφορα το ομαδικο εξαρτάται απο την φυση της δουλειας.Βλεπεις όμως που μιλας για αυξηση της παραγωγικότητας του εργαζομένου (με όρους εργοστασιακων ρυθμισεων)....τι γίνεται όμως με τα δικαιωματα του εργαζομένου που πολλες φορες εναντιώνονται στην παραγωγικότητα; π.χ. μουσικη στον χωρο εργασίας; ροκ, κλασσικη, ραπ, εθνικ, τζαζ, death metal; δεν αποδίδουν όλοι καλυτερα με όλες τις μουσικες. Τι μουσικες βαζουν; τις τυπικες και αναμενόμενες απο την κοινωνία.Οι εργαζόμενοι είναι ανθρωποι και ως τετοιοι εχουν προσωπικοτητες, η κοινωνικότητα είναι χαρακτηριστικο αυτης και δεν μπορει να μπει ως ρητρα βιοπορισμου. Η ευγενια απο την αλλη είναι κοινωνικη υποχρεωση αρα επεκτηνεται στη δουλεια.Αν ο αλλος είναι ενταξει στη δουλεια του δεν μπορει να υποχρεωθει να κοινωνικοποιηθει. Τελος, μια ερώτηση, ποσο θα αυξηθει η παραγωγικότητα μιας ταμειας απο το "ωραιο" κλιμα; και πως θα υποχρεωσεις ανθρώπους που δεν εχουν συναναστρεφονται απο θεληση αλλα επειδη πρεπει να βιοποριστουν και ετυχε να συνυπαρχουν, όταν η κοινη λογικη λεει ότι δεν κανουν χωριο όλοι; Ειναι πολυ ομορφο αυτο που λες στην θεωρία και στα χαρτια αλλα στην πραξη δεν γίνεται. Στην πραξη; φιλικος με 1-2, κοινωνικος με τους μισους, αδιαφορα τυπικος με 10-15, ευγενικος με όλους και ο λογος είναι το βασικο σου επιχειρημα: οι εργαζομενοι είναι ανθρωποι και όχι ρομποτ. Συνεπως δεν μπορεις να πας περα των ετσι κι αλλιως κοινωνικων υποχρεώσεων, δηλαδη τυπικοτητα, ευγενια ως απαιτηση.Πολλες φορες αυτες οι ερευνες μου θυμίζουν πειραματα για ζώα για το πως θα κατεβάσουν περισσότερο γαλα (αυξηση παραγωγηκότητας και τιποτα αλλο, αν αλλαξει αυτη την συμπεριφορα, εαν αλλαξω τις συνθηκες τοτε θα κατεβασει περισσότερο γαλα). Ειναι ενας αμερικανικος τροπος (ακρως καπιταλιστικος), δεν ασχολήθηκες με τον εργαζόμενο ως ανθρωπο αλλα με τον εργαζόμενο ως παραγωγικότητα, ποιος είναι ο σκοπος; η αυξηση της παραγωγικότητας...μα στην συνδικαλιστικη ιστορία θα δεις ότι η αυξηση παραγωγικότητας δεν είναι παντα προς το οφελος τους εργαζομενου ως ανθρωπο.Τελος είπες για το πως την πληρώνουν οι "αλλοι" συναδελφοι και ότι θα πρεπει να συμμορφωθει ο "ενας" συναδελφος σε πιεσεις που δεν μπορουν να είναι αξιώσεις, ΠΡΟΒΛΗΜΑ τους οσο ο "ενας" δεν είναι αγενης ή κακος στη δουλεια του. Αντιλαμβάνομαι ότι στην αμερικη (που ηγηται αυτων των ερευνων) δεν εχουν διαχωρισμο μεταξυ εργασιακου βιου και ιδιωτικου βιου και ότι θεωρουν ότι η διαφορα τους είναι γεωργαφικη και όχι ποιοτικη,η φιλικοτητα είναι ιδιωτικος βιος, η ευγενια δημοσιος βίος ανεξαρτητα του που εκδηλωνεται.Μια κουλτουρα που απολυει ανθρωπους επειδη εχουν τις λαθος ιδιωτικες αποψεις δεν μπορει να παραξει το ιδεατα ομορφο στον ρεαλισμο (το ομολογω θεωρητικα ναι είναι ομορφο). Αυτο που μπορει να κανει είναι να βαλει στην διαδικασία τους πολλους να υποκρίνονται κατι που δεν είναι. Για την επιφανιακη και επιβεβλημενη φιλικοτητα εχουμε λεξη και το ονομα αυτης...."ευγενια". Δεν μπορουν οι ανθρωποι να γίνουν αυτο που ονειρευεστε....θα υποκριθουν και αυτο είναι μακραν πιο αντιπαραγωγικο. Αυτη η φιλοσοφικη ταση επι της ουσίας αντιμετωπίζει τον εργαζόμενο απλα ως ενα εξαρτημα της παραγωγικης μηχανης, οι ανθρωποι χρειαζομαστε νορμες αλλα και ελευθερίες εκφρασης (ευγενικος αλλα κοινωνικα αδιαφορος), και η αντιπαθεια ή η αδιαφορία είναι εκφραση που δεν πρεπει να καταπιεστει.Η πτυχιακη μου αφορουσε την προκληση της ηγεσιας ανθρωπινου δυναμικου (αν και λογιστης) αλλα σφαιρικα...που αποδιδουν τα δημοκρατικα περιβάλλοντα που τα αντιθετα και πως διαχειρηζεσαι πολλες διαφορετικες προσωπικότητες σε χωρο που είναι υποχρεωμενοι απο βιοποριστικες αναγκες να συνυπάρχουν. Εσεις αντιμετωπίζετε τους ανθρωπους ως μονοδιάστατους, "ολοι οι ανθρωποι μπορουν και είναι για το καλο τους να λειτουργουν με αυτον τον τροπο σε αυτο το περιβάλλον". Αυτο είναι και το προβλημα της αριστερης αλλα και καπιταλιστικης συναμα αμερικανικης ακαδημαικης προσεγγισης. Ολη αυτη η ταση στις αμερικανικες πολυεθνικες είναι μια προσπαθεια απο αυτες να δημιουργήσουν αυτονομες κοινωνίες αντικαθηστόντας τον ιδιωτικο χρονο/επιθυμία του εργαζόμενου απο το συλλογικο "κοινωνικο" καλο του εργαζομενου. Αυτου του ειδους αντιμετώπισης των εργαζομενων την συναντάμε στη Β.Κορεα, στη Σοβ.Ενωση, οπου ο εργαζομενος εχει όχι μονο βιοποριστικη αναγκη απο τον εργοδότη αλλα και κοινωνικη, ψυχολογικη κτλ και αυτες είναι κακες εξαρτησεις. Προφανως στην Ελλάδα δεν εχουμε τετοια προβλημα, ουτε θα τα αποκτησουμε διότι τα προβληματα αυτα χρειαζονται και την αναλογη οικονομία.Το καλο για την ψυχολογία του εργαζομένου είναι ο εργασιακος βιος να μην επεμβαίνει στις υπολοιπες πτυχες της ζωής του, και αν θελει να βαλει στην ιδιωτικη ζωή του καποιον απο την δουλεια θα πρεπει να είναι απο ελευθερη βουληση και όχι εργασιακη υποχρεωση, γιατι αυτο που λετε είναι κεκαλημενη υποχρεωση που θα υποχρεωσει τους εργαζόμενους στην υποκρισία της τηρησης αυτης (πως λεει το τραγουδι..."για το καλο μου"). Ναι στην υποχρεωση της ευγενιας, όχι στην υποχρεωση της φιλικότητας.Καιρο είχα να γραψω πολλες λεξεις....το φχαριστήθηκα ο ανθρωπος.
