Αυτά όντως συμβαίνουν κι είναι απότοκος της αντίληψης,ότι μια γυναίκα μόνη,η οποία απ'τη μια χρειάζεται προστασία κι απ'την άλλη είναι στερημένη από χάδι,είναι εύκολη λεία για όσους εμφανίζονται πρόθυμοι να της κάνουν το ψυχικό.Μιας και συμπεριλήφθηκε και το ρεμπέτικο πρόσφατα στην παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά από την Unesco,να θυμίσω το "η Ελένη η ζωντοχήρα".Η οποία δεν ήταν ζωντοχήρα,αλλά είχε γέρο άντρα ανίκανο να την ικανοποιήσει.Έλεγε τον πόνο της στους μαγαζάτορες στην αγορά κι αυτοί καλοί άνθρωποι έκαναν ό,τι μπορούσαν να την παρηγορήσουν.Παλιό μεν,σκωπτικό,αλλά κρύβει αλήθειες,από τις οποίες σαν νοοτροπία δεν έχουμε απομακρυνθεί και τόσο πολύ.Η #1,χωρίς να αναφέρει κάτι συγκεκριμένο,την αντιπάθεια της άλλης,την αγενή συμπεριφορά,τη βαφτίζει ανταγωνισμό.Μπορεί και να είναι.Δε θα μου έκανε εντύπωση.Η όλη όμως επεξήγηση με το σιγανοπαπαδίστικο "εγώ η καημένη δεν προκαλώ-σταυρώστε με που είμαι όμορφη-και πάλι φίλη σας θέλω να είμαι,γι'αυτό ξεπεράστε,βρε κορίτσια,τα κόμπλεξ σας απέναντί μου",εμένα μου ανάβει τα λαμπάκια.Ίσως είμαι και υπερβολική.