Α ρε 3, τι μου θύμισες. Όταν ήμουν γύρω στα 10, η κυριαρχική προσωπικότητα της τάξης, μου έτρωγε κάθε μέρα, όλη τη χρονιά, το σπιτικό μου σάντουιτς. Όχι όλο, φυσικά. Εγώ τότε ήμουν ένα παιδί ντροπαλό και υποτακτικό και καταλαβαίνετε πώς ένιωθα μπροστά της. Αυτή η ψυχοφθόρος καθημερινή τελετουργία πρέπει να ξεκίνησε για πρώτη φορά όταν η "αρχηγός" της τάξης μου ζήτησε λίγο από το σάντουιτς. Εγώ, φυσικά, της έδωσα προθυμότατα. Σχεδόν αμέσως, σταμάτησε να μου ζητάει και αντ' αυτού έκανε το εξής τραγικό: Mόλις το έβγαζα από τη σάκα, όσο μακριά και αν βρισκόταν, μου έκανε ένα νεύμα που δε σήκωνε αντιρρήσεις, με το οποίο ουσιαστικά μου έλεγε "Σε είδα ότι έβγαλες το σάντουιτς, φέρε τώρα το μερίδιό μου". Πολύ σύντομα, από μόνη μου έτρεχα να της δώσω, χωρίς καν να περιμένω το κυριαρχικό της νεύμα. Πόσο θλιβερό.