#3Ερώτημα που με έχει απασχολήσει πλειστάκις κι εμένα προσωπικά. Προτάσεις ανάλογα με το πόσο σημασία έχει η σχέση και το άτομο για σένα. 1.Για άτομα που μας ενδιαφέρουν ουσιαστικά και εκτιμάμε:Τα προσκαλούμε να ανοιχτούν και να μας μιλήσουν για τα θέματα που τους απασχολούν και ακούμε. Δεν κρίνουμε. Δεν κατακρίνουμε. Δεν εκφέρουμε άποψη. Τα αφήνουμε να κάνουν "κάθαρση". Αν χρειάζεται χρησιμοποιούμε μαιευτική μέθοδο για να τα κάνουμε να εξωτερικεύσουν τις αγωνίες κι ανάγκες τους (οι απόψεις από κάποιες αγωνίες κι ανάγκες απορρέουν). Σημειώνουμε νοητικά τι μας είπαν. Δεν μιλάμε εκείνη την στιγμή. Υποσχόμαστε ότι θα επανέλθουμε. Και σκεφτόμαστε πολύ προσεκτικά όσα ακούσαμε και αναλογιζόμαστε όχι πώς θα αντικρούσουμε (εφόσον διαφωνούμε) αλλά πώς θα μεταφέρουμε τις δικές μας αγωνίες κι ανάγκες λεκτικοποιημένες μέσα σε λόγο μη διχαστικό και μη κατηγορητικό. Ώστε να δείξουμε καλή θέληση και πίστη στο ότι θα βρούμε σημείο επαφής (έστω και το "συμφωνούμε πως διαφωνούμε"). 2.Για άτομα που δεν εκτιμούμε αναγκαστικώς αλλά πρέπει να διατηρήσουμε καλές σχέσεις διπλωματικώς για Χ λόγους. Ακούμε τα όσα έχουν να μας πουν. Αν θεωρούμε ότι κάποια άποψη ή γνώμη μας θίγει προσωπικά απαντούμε με όση ευγένεια και σταθερότητα διαθέτουμε. Αν δεν μας θίγει αλλά σκοντάφτει σε θέματα ευρύτερου ενδιαφέροντος (πολιτικού/κοινωνικού/εθνικού κλπ) και ανθρωπίνων δικαιωμάτων χρησιμοποιούμε μη κατηγορητικό λόγο και μαιευτική μέθοδο ώστε να δείξουμε πού βρίσκεται το λογικό σφάλμα (αν όντως υφίσταται που συχνά υφίσταται). Αν το αντιληφθούν έχει καλώς. Εμείς την θέση μας την διαχωρίσαμε και δώσαμε και την κατεύθυνση στην οποία ίσως πρέπει να αναλογιστούν. Δεν είμαστε οι πνευματικοί ταγοί τους. 3.Για αγνώστους που συναντάμε στον δρόμο/στις τράπεζες/στις υπηρεσίες κλπ ή στο διαδίκτυο. Ένας συνδυασμός του #1 και #2. Θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικότερο να δώσεις σε έναν άγνωστο (ειδικά στο διαδίκτυο) μια άλλη οπτική την οποία ενδεχομένως δεν λαμβάνει από το περιβάλλον του -με ευγένεια πάντοτε και ήθος και συνοπτικά όσο γίνεται- παρά σε κάποιον που λειτουργεί σε ένα ήδη διαμορφωμένο πλαίσιο με το οποίο ερχόμαστε σε συχνότερη επαφή (όπως το #2). Επιτρέπεται να είναι κανείς λιγότερο "διπλωματικός" στο περιεχόμενο αλλά επιβάλλεται να είναι πιο τυπικός στην εκφορά του λόγου (γιατί ο άλλος δεν σε ξέρει και μπορεί να βγάλει λανθασμένα συμπεράσματα για τις προθέσεις σου). 4.Για ανθρώπους τους οποίους ούτε εκτιμάμε στο ελάχιστο κι ούτε έχουμε υποχρέωση να σχετιζόμαστε με κοντινότερο δεσμό συγγενείας/επαγγελματικό/φιλικής παρέας. Δεν ασχολούμαστε. Τους αφήνουμε στην κοζμάρα τους επειδή οτιδήποτε κι αν πούμε θα βρει καυγάς που θα ζημιώσει κι εμάς κι εκείνους (θα ταμπουρωθούν πίσω από την άποψή τους και θα νιώσουν και δικαιωμένοι από πάνω γι'αυτήν αφού βρίσκει τοίχο). Παρ'όλα αυτά αν έχουν μια μη δημοφιλή άποψη η οποία διαφέρει αισθητά της πλειοψηφίας αναρωτιόμαστε ΕΜΕΙΣ για τον εαυτό μας σε άκυρο χρόνο "μήπως κάτι βλέπουν που εγώ δεν βλέπω;" Αυτό το τελευταίο καμμιά φορά είναι σημαντικό και χρήσιμο επειδή η συμπάθεια/αντιπάθεια που έχουμε για κάποιον (το συναίσθημα δηλαδή) θολώνει την αντικειμενικότητα με την οποία κρίνουμε την λογική της επιχειρηματολογίας του (το νοητικό δηλαδή). Αυτά από μένα. Προσωπικά με έχουν βοηθήσει πολύ και συνήθως ακούω ότι είμαι καλή συζητήτρια. (Μην το πάρω και πάνω μου...)
