#1θυμάμαι κι εγώ που έκλαιγα με αναφιλητά στον ψυχολόγο και -αλήθεια σου λεω- νόμιζα εκείνην τη στιγμή πως είμαι ο μόνος άνθρωπος στον πλανήτη που του συμβαίνει κάτι τέτοιο... Έχει δίκιο η α,μπα σε αυτο που λεει, είναι τελικά πολυ πιο κοινο απο ότι φαντάζεσαι. Προσωπικά όταν το κατανόησα αυτο βοηθήθηκα. Στην περίπτωση μου οι γονείς μου προτιμούν να μείνουν μόνοι τους, παρα να ρίξουν λιγάκι τον εγωισμό τους. Δεν μπορώ να εξηγήσω τη συμπεριφορά τους με βάση τη λογική και εύχομαι ποτέ να μην μπορέσω γιατί θα εχω τότε γίνει κι εγώ σαν κι αυτούς. Αυτός είναι εξάλλου ο λόγος που κάνω τις συνεδρίες. Τις ξεκίνησα όταν αποκτήσαμε το πρωτο μας παιδι και εκεί η κακία που δέχθηκα απο τους γονείς μου είχε φτάσει σε νέα επίπεδα. Δεν εχω πάψει να τους αγαπώ. Τους αγαπώ και τους λυπάμαι ταυτόχρονα δυστυχώς. Και αυτο μου ραγίζει την καρδιά πολλές φορές. Αλλά αγαπώ και τον εαυτό μου. Και τον άντρα μου και τα παιδιά μας. Σου γράφω απλά για να σου πω,ότι στη δική μου περίπτωση δεν μαλακωσαν με τον καιρο, ίσά-ίσα. Αλλά είμαι εδώ, επιβίωσα. Κάπως βρίσκεις ισορροπίες με τον καιρο. Και αν δε μπορείς μονη σου ζητας βοήθεια. Σου εύχομαι κουράγιο. Η ζωή δεν είναι ευκολη,δεν είναι όπως στις ταινίες. Και είναι μια. Κοίτα να την ζήσεις όπως θελεις.
