Το σχόλιό σας, 2.8.2012 | 10:45 , αντικατοπτρίζει την εξής, ευρεία διαδεδομένη παρανόηση: οι ψυχικές «ασθένειες» μόνο συμβολικά είναι ασθένειες και όχι πραγματικά. Σε αντίθεση με τις σωματικές ασθένειες, όπως ο καρκίνος, δεν υπάρχει ΚΑΝΕΝΑ εργαστηριακό τεστ που να πιστοποιεί κάποια δυσλειτουργία (στον εγκέφαλο, στην περίπτωσή μας) η οποία θα δικαιολογούσε τη διάγνωση μιας (ψυχικής) νόσου. Αυτά που λένε για να δείχνουν επιστημονικοί, περί χαμηλών επιπέδων σεροτονίνης, πχ, ξανατονίζω, δεν αποδεικνύουν ότι αυτά είναι η αιτία για τη θλίψη, το άγχος κλπ. Δηλαδή θα μπορούσε να συμβαίνει το αντίθετο: Η θλίψη να είναι η αιτία που κατέβηκαν τα επίπεδα σεροτονίνης. Επομένως, είναι άστοχη η αναλογία. Όπως η ψυχιατρική έχει κάποιες θεωρίες για τη φύση των διαταραχών αυτών, έτσι έχει και η ψυχολογία, όχι λιγότερο αποδείξιμες από αυτές τις πρώτης. Μάλιστα κάποιες προσεγγίσεις της ψυχολογίας δεν τις θεωρούν καν αποκλίσεις, αλλά φυσιολογικές αποκρίσεις σε δύσκολα περιβάλλοντα (ανθρώπους, συνθήκες). Για να κρίνουμε, λοιπόν, βασιζόμαστε στα αποτελέσματα της κάθε προσέγγισης. Αν δεν έχει βοηθήσει ολοκληρωμένα ο ένας δρόμος, ας δοκιμάσουμε έναν άλλον. Και δεν εννοώ αποκλειστικά ψυχολογική στήριξη, αλλά και προσωπική κινητοποίηση για αλλαγές στον τρόπο σκέψης ή της καθημερινής δράσης, χωρίς επαγγελματική βοήθεια.