Ναι η αλήθεια πονάει, αλλά να ξέρετε ότι στην προκειμένη περίπτωση η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Το Χόλυγουντ και γενικότερα του θεάματος δεν είναι αγγελικά πλασμένο και σε πολλές περιπτώσεις τα θύματα ή τα «θύματα» συνήνεσαν σε αυτές τις συμπεριφορές και καταστάσεις, είτε άμεσα (δεχόμενα συνειδητά τις προσκλήσεις-προκλήσεις με... ανταλλάγματα), είτε έμμεσα με την πολύχρονη έως και ισόβια σιωπή τους, όχι τόσο από φόβο ή παραμερίζοντας τον προς όφελος της πολλά υποσχόμενα καριέρας τους. Και αυτό είχε, ξεκάθαρα, ως αποτέλεσμα την πλήρη αποθράσυνση του κάθε Γουάινστιν σε συνδυασμό πάντα -και αυτό πρέπει να κατανοηθεί χωρίς την παραμικρή τάση δικαιολογητικού ελαφρυντικού- την παθολογική, σε ορισμένες περιπτώσεις, σεξομάνια του εκάστοτε θύτη όταν επιστημονικώς εμπεριστατωμένα διακατέχεται από αυτή. Τονίζω ξανά, χωρίς αυτή να αποτελεί, σε καμία περίπτωση ελαφρυντικό.Η αλήθεια είναι πικρή και θα πρέπει να αναθεωρηθεί σε πολλές παρόμοιες περιπτώσεις και καταστάσεις κατά πόσο πρέπει να υπάρχει ουσιαστική αντίδραση με αιχμή του δόρατος την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και όχι το έμμεσο ή άμεσο όφελος της κάθε καριέρας με κάθε «κόστος». Και επαναλαμβάνω, τα ανώνυμα θύματα τι πρέπει να κάνουν δηλαδή όταν οι επώνυμοι το βουλώνουν για δεκαετίες ολόκληρες και ποιός ξέρει άραγε πόσοι/σες δεν έχουν μιλήσει και ούτε πρόκειται νιώθοντας ότι έχουν «ξοφλήσει» στο όνομα της λαμπρής και αναγνωρισμένης καριέρας τους;;Αυτό που πρέπει να σκεφτούμε καλά και να αναρωτηθούμε τα «γιατί» και τα «πως» είναι, εκτός της αυτονόητα απαράδεκτης, ελεεινής και αρρωστημένης (αρρωστημένης κυριολεκτικώς και μεταφορικώς), συμπεριφοράς του Χάρβεϊ Γουάινστιν και του κάθε Γουάινστιν, η σιωπή των θυμάτων. Η σιωπή που ακόμα και όταν αυτή σπάσει (όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση του εν λόγω παραγωγού), η ζημιά έχει πραγματοποιηθεί στο μέγιστο όχι μόνο σε ατομικό αλλά σε συλλογικό επίπεδο, έχοντας επιτρέψει τις συμπεριφορές αυτές -θυτών και θυμάτων- να έχουν πάρει μορφή ενός άτυπου καθεστώτος ως ένα ακόμη «υποχρεωτικό» σκαλοπάτι προς την... κορυφή...