Θέλω να ζω σε μια χώρα όπου η θρησκεία θα είναι προσωπικό ζήτημα του καθενός, θα υπόκειται στους νόμους του κράτους οι οποίοι θα γίνονται σεβαστοί και θα εφαρμόζονται. Έτσι δεν θα με νοιάζει σε τι πιστεύει ο διπλανός μου, γιατί δεν θα έχει καμία επίπτωση στη δική μου ζωή. Και δεν θα έχει επίπτωση τη δικη μου ζωή για ένα ακόμη λόγο: το κράτος δεν θα έχει θρησκεία. Θα είναι ένα κράτος κοσμικό, που θα σέβεται όλες τις θρησκείες και το πολύ-πολύ να παρέχει κάποιες διευκολύνσεις στις "γνωστές" θρησκείες (όχι οικονομικές). Δεν θα νομοθετεί σύμφωνα με τη θρησκεία κανενός, γιατί αυτό μπορεί να αντίκειται στα δικαιώματα άλλης ομάδας πολιτών, που πιστεύει σε κάτι άλλο ή τίποτα. Ένα κράτος που θα νομοθετεί και θα αντιμετωπίζει τον πολίτη με βάση τους κανόνες του κράτους δικαίου, της χρηστής διοίκησης, της ισότητας, της ισονομίας και της ισοπολιτείας, και με γνώμονα τον σεβασμό των δικαιωμάτων όλων, με γνώμονα τα ανθρώπινα δικαιώματα όπως τα έχει αναγνωρίσει στις διεθνείς Συνθήκες που έχει υπογράψει. Ναι. Αυτές τις διεθνείς Συνθήκες που η σημερινή Ελλάδα του Σαμαρά και δεξιότερα έχει επιδεικτικά και αυτάρεσκα κουρελιάσει, ακόμα πιο πολύ κι απ'τους άλλους, τους αριστερότερα. Θέλω να ζω σε μια χώρα που όλα αυτά θα θεωρούντια αυτονόητα, αυταπόδεικτα, αδιαπραγμάτευτα και κεκτημένα. Σε μια χώρα και κοινωνία όπου δεν θα χρειάζονται ατέρμονες πολιτικώς ορθές (η μη) αναλύσεις όπως η παραπάνω, γιατί οι πολίτες θα έχουν ουσιαστική παιδεία.Μια τέτοια Ελλάδα την πολεμούν λυσσαλέα οι Άνθιμοι, οι Τσοχατζόπουλοι και οι Σαμαράδες, οι Πολύδωρες, οι Στρατηγοί Άνεμοι, οι Χριστόδουλοι, οι γλοιώδεις αμόρφωτοι Ψωμιάδηδες και οι αληταράδες, τα θρασύδειλα τόσο δα ανθρωπάκια του υποκόσμου και τοθυ βόθρου της ΧΑ. Αυτήν την Ελλάδα πολεμούν: της ελεύθερης σκέψης, της ελεύθερης έκφρασης, της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας. Του φωτός, του διαφωτισμού, της ανοχής, του σεβασμού. Γιατί δεν θέλουν να είμαι πολίτης. Θέλουν να είμαι υπήκοος, υποτακτικός, αρνί στο κοπάδι της καθοδηγούμενης σκέψης που αυτοί θέλουν να μου υποδεικνούουν και να μου επιβάλλουν.Ε, οχι. Δεν τους κάνω τη χάρη ρε π____.
