Εγώ πάντως ως δασκάλα σε δημόσιο σχολείο που συναντώ συνέχεια τέτοιες αντιλήψεις το χειρίζομαι ως εξης: Δεν κρίνω ποτέ αυτά που θα πουν οι γονείς μπροστά στα παιδιά αλλά θα φροντίσω να τους πω την άλλη άποψη σε άσχετη στιγμή και όχι μια,πολλές φορές. Προχτες ένα παιδάκι βρήκε ένα ροζ ψαλίδι και ρωτούσε ποιανού είναι. Κάποιος φώναξε του Γιώργου και κάποιος άλλος γέλασε. Γύρισα και κοίταξα σοβαρά όλη την τάξη και είπα γιατί γέλασες; Επειδή είναι ροζ; Τι έχουμε πει εμείς; Και όλα τα παιδιά απάντησαν σαν χορωδία ότι τα χρώματα δεν χωρίζονται σε αγοριστικα και κοριτσίστικα αλλά είναι για όλους. Δεν χρειάζεται ευθεία αντιπαράθεση,σε πολλά παιδιά αρκεί να δείξεις τον δρόμο και εκείνα μεγαλώνοντας θα κρίνουν και θα απορρίψουν ή θα υιοθετήσουν. Κάποια άλλα παιδιά δυστυχώς θα μείνουν για πάντα στις επιρροές της οικογένειας και της κοινωνιας και δε θα σκεφτούν ποτέ κάτι παραπέρα,το βλέπουμε το αποτέλεσμα και σε ενήλικες. Εγώ τον σπόρο ρίχνω,και ένα παιδί να πάρει κάτι διαφορετικό κέρδος θα είναι.