Το '92 ήμουν παιδάκι του δημοτικού...Επί μήνες άκουγα για"τα Σκόπια που θέλουν να ονομαστούν Μακεδονία"...Στο σπίτι,στο σχολείο,στην εκκλησία,στο γυμναστήριο,στο μπακάλικο του κυρ Απόστολου,παντού.Στο σχολείο ζωγραφίζαμε μόνο"μακεδονικά"θέματα,μαθαίναμε να τραγουδάμε και να χορεύουμε το "Μακεδονία ξακουστή"και γενικά να προετοιμαζόμαστε για το συλλαλητήριο...Έφτασε η μέρα,ξεκινήσαμε με τη μητέρα μου,τον αδερφό μου,τη θεία μου και τις ξαδέρφες μου και με την μισή ακόμα προαστιακή γειτονιά μας και πήραμε το δρόμο για την στάση...εκατό άτομα στην στάση...Όταν μπήκαμε στο αστικό,δεν είχε εισπράκτορα,γιατί όπως μου είπε η μητέρα μου"Σήμερα είναι δωρεάν".Θυμάμαι ότι είχα σκεφτεί,πόσα λεφτά θα χάσει ο κύριος εισπράκτορας με τόσο κόσμο που μπήκε τζάμπα μέσα στο λεωφορείο.Το αστικό μας άφησε πριν τον Βαρδάρη και μετά το πήραμε με το πόδι.Οι δρόμοι ήταν πλημμυρισμένοι με κόσμο που τραγουδούσε και χόρευε...Νομίζω ότι φτάσαμε μέχρι την πλατεία Αριστοτέλους,πιο πέρα ήταν αδύνατο να προχωρήσουμε.Τραγουδήσαμε,φωνάξαμε τα συνθήματα που είχαμε μάθει από την τηλεόραση,χορέψαμε το "Μακεδονία ξακουστή"-δεν μπέρδεψα ούτε βήμα-και αφού φάγαμε σάντουιτς από μια από τις δεκάδες καντίνες,πήραμε το δρόμο της επιστροφής με το τζάμπα αστικό...Τα περάσαμε όμορφα...Θυμάμαι ότι ξαφνιάστηκα,όταν λίγες μέρες μετά,συνειδητοποίησα ότι το θέμα με τους Σκοπιανούς δεν είχε λυθεί.Πώς είχε γίνει αυτό;Εμείς τα είχαμε καταφέρει στο συλλαλητήριο,όλα είχαν πάει τέλεια.Δεν είδε όλος ο κόσμος ότι εμείς είμαστε οι Μακεδόνες;Σήμερα ξύπνησα από το τηλέφωνο της ξαδέρφης μου.Ήθελε να με ρωτήσει αν θα κατέβω στο συλλαλητήριο,γιατί εκείνη θα πάει τα μικρά της να διαδηλώσουν.Της είπα "όχι,δεν θα κατέβω" και έφτιαξα καφέ.Είναι ίσως λίγο άστοχο να γράφω κάτω από το άρθρο με τους 12 πολιτικούς λόγους που ο κ.Θεοδωράκης είναι κατά του συλλαλητηρίου,αλλά η μικρή μου ιστορία είναι ο δικός μου ένας λόγος που είμαι κατά.
