Θα μπορούσα να έχω γράψει κι εγώ αυτό το κείμενο. έτσι ακριβως. με τα ίδια ακριβως "νευρα". δεν υπάρχει μεγαλύτερη αδικία από το να είσαι εντάξει στον άλλον, και ο καθένας για τα δικά του κομπλεξ, να σε κάνει κομμάτια κάθε φορά! ναι, είμαι 21, και η ζωή μου δεν έχει καμία σχέση με το πως τη φαντάζομαι. θέλω να ερωτευθώ, να αφεθώ και να το χαρώ. και αντ' αυτού έχω ένα σωρό αμφιβολίες και φόβους. στα διαλα. έμαθα να ζω μόνη μου, και πλέον πρέπει να συμβεί κάτι συνταρακτικό για να αλλάξω. και αυτή τη φορά δε θα το έχω κυνηγήσει εγώ, γιατί πολύ απλά κουράστηκα!
