6Κοίτα να δεις που έμαθα και πώς λεγεται αυτό που μου συνεβη. Κάποια στιγμή έχασα το ρολίο μου που ήταν δώρο της κουμπάρας μου. Το έψαχνα για έναν χρόνο μέχρι που κάπου μεταξύ αστείου και σοβαρού, έκανα Φανουρόπιτα και την πήγα στον Άγιο Φανούριο τη μέρα της γιορτής του. Την επόμενη μέρα, έτσι όπως έψαχνα την τσάντα μου, που είναι μια τσάντα που χρησιμοποιούσα σχεδόν καθημερινά όλη τη χρονιά, βρήκα το ρολόι σε ένα τσεπάκι, το είχα βάλει για να το πάω να αλλάξω μπαταρία. Η τσάντα είναι σχετικά μικρή, και την κουβαλούσα για ένα χρόνο μαζί με το ρολόι μου όπου πήγαινα. Ήταν μια αστεία σύμπτωση υποθέτω.Στα συν της εμπειρίας ήταν ότι την φανουρόπιτα πρέπει να την μοιράσεις κι εγώ επειδή δεν κατάφερα να τη μοιράσω στο προάυλιο της εκκλησίας (οι κυρίες μεγαλύτερης ηλικίας είναι πολύ δυνατές στα σλάλομ όταν είναι να μοιράσουν την δική τους) σταμάτησα έξω από το γήπεδο του ΠΑΟΚ που άρχισαν να μαζεύονται για το ματσ και τη μοίρασα στα περιχαρή παόκια που με ευχαρίστησαν δεόντως. Λίγο τα παόκια, λίγο ο αη-Φανούρης, νά το το ρολογάκι μου.