Αγαπητή #1Θα ονόμαζα το ποστ σου Ταμπελοκρέμασμα μετά μουσικής, και είναι πραγματικά κρίμα.Νομίζω έχεις μπει στη λούπα που σε έχουν βάλει οι συνάδελφοι. Τους αντιμετωπίζεις με ελαφρά σηκωμένη μύτη αλλά ταυτόχρονα δέος για την "εναλλακτικότητά" τους και το πέπλο καπνού που τους περιβάλλει. Εσύ γιατί θεωρείς ότι το να έχεις οικογένεια σε κάνει παραδοσιακή, και γιατί είναι αυτό η "ντροπή του κλάδου"; Τι τους νοιάζει η οικογενειακή σου κατάσταση; Το θέμα είναι η συμπεριφορά σου ως επαγγελματίας, καθηγήτρια ή/και καλλιτέχνις. Αν περιορίζεσαι στο να απαντάς "καλά κι εγώ και τα παιδιά μου", απλώς αυτοαναιρείσαι και ταυτόχρονα αυτοεξορίζεσαι. Αν θέλεις να ανήκεις, μην κάθεσαι στη διπλανή αίθουσα μόνη σου. Έχεις ήδη καταλάβει πως κανείς δεν θα έρθει να σε τραβήξει εκεί που είναι οι άλλοι.Ενδιαφέρεσαι για τα τεκταινόμενα στον κλάδο σου, παρακολουθείς συναυλίες, κοντσέρτα, καινούριους δημιουργούς; Πώς θα σου φαινόταν να πάρεις ένα νέο CD κάποιας εξαιρετικής εκτέλεσης, ή μια παρτιτούρα που έψαξες, και να τα πας να τα συζητήσετε μαζί στο ωδείο; Εσύ θα έχεις σχηματίσει ήδη τη γνώμη σου και θα μπορείς να μιλήσεις άνετα, οι υπόλοιποι θα χρειαστούν λίγο χρόνο να συνέλθουν από την έκπληξη πριν καταφέρουν να αρθρώσουν άποψη. Χαμογέλα τους λαμπερά και ρώτα ποιος άλλος ψάχνει, και αν θα μπορούσε να μοιραστεί μαζί σας τι έχει βρει. Άσε τους να νομίζουν ότι αυτό κάνεις όταν κάθεσαι μόνη σου. Καλή επιτυχία, και γράψε μας να μας πεις τι έγινε τελικά.