Έλα βρε Ποκοπίκε με το «παρκάρισμα στο tablet». Μπορεί όντως η μητέρα του παιδιού να επιδεικνύεται ανεπαρκής, στην προκειμένη περίπτωση, αλλά εσύ πώς νομίζεις ότι όοοοοοολα τα υπόλοιπα παιδάκια αυτής της ηλικίας και αυτής της εποχής θα απασχοληθούν σε ένα υπερατλαντικό 8ωρο ταξίδι, αν δεν κοιμηθούν δλδ; Εδώ βλέπεις παιδάκια έξω, στην Ελλάδα στα νησιά, Greece by night να πούμε, με τον υπέροχο καιρό και με την ευκαιρία να τρέξουν και να παίξουν άφοβα, που είναι παρέα μεν, αλλά αρκετά προτιμούν να παίζουν με τα κινητά τους, αλλά αν κάθονται ήσυχα όμως (σαν ζόμπια) στο τραπέζι δίπλα μας τότε δεν κράζουμε, έτσι δεν είναι; (Παλιά, επίσης, δεν "πάρκαραν" ποτέ κανένα παιδί στην TV ή στα μπλιμπλικάδικα όχι ποτέ κ.λπ.).Τώρα έχουμε την περίπτωση ενός, σαφούς συμπεριφοριακού θέματος, για το οποίο δεν έχουμε ιδέα τι είναι, τι το προκαλεί και τι το κατευνάζει και εύκολα στήνουμε τον γονιό στα 2 μέτρα. Φυσικά και δεν γίνεται να κάνουμε διάγνωση έτσι εξ αποστάσεως, αλλά ας κρατήσομε κάποιες πισινές εκατέρωθεν λοιπόν, γιατί η πτήση διήρκησε 8 ώρες και το βίντεο είναι μικρό. Έχοντας υπάρξει superenergetic παιδί, ένα παιδί που για χρόνια ξυπνούσα από τον ύπνο και body rocked για να εκτονώσω ενέργεια και νυστάξω ξανά, που ανέβαζα το ποδηλατάκι στην τραπεζαρία για να κόψω βόλτες όταν δεν έβλεπε κανείς, ένα παιδί που έτρεχα πάνω κάτω όχι μόνο στα δύο αλλά και στα τέσσερα, που -χαρακτηριστικά- πηγαίναν να με τραβήξουν μία φωτογραφία και μέχρι να γυρίσουν την πλάτη, είχα ήδη εξαφανιστεί από το οπτικό τους πεδίο στα …μικρά (not) αγγλικά πάρκα, μπορώ να πιθανολογήσω ότι δεν θα ούρλιαζα μεν (ποτέ δεν είχα κάτι τέτοιο), αλλά αν στην θέση με είχαν περιορίσει για τόση ώρα, θα έκανα από σβούρες μέχρι κατακόρυφα, και -ναι- ίδρωσαν οι δικοί μου για να γίνω “άνθρωπος”.
