Μitsi και Spike η ιστορία είναι ελλιπής de facto αφού δεν έχουμε και την έτερη άποψη. Μηδενί δίκην δικάσεις πριν αμφοίν μύθον ακούσεις κλπ κλπ Γι'αυτό και αν προσέξατε ΔΕΝ τον δίκασα. Γενικώς δεν δικάζω. Είναι κόντρα ρόλος. :)Επίσης πρώτη κουβέντα που είπα είναι ότι υπερασπίζομαι το δικαίωμα και του άντρα και της γυναίκας να ΜΗΝ θέλει να κάνει παιδί μια δεδομένη στιγμή της ζωής του. Αυτό που εστιάζω είναι ότι η αντιμετώπιση της απόφασης (φαίνεται να) πάρθηκε και (φαίνεται να) συνεχίστηκε με κάποια έλλειψη ενσυναίσθησης. Η ενσυναίσθηση δεν είναι κάτι που έρχεται σαν να χτυπάς το κουδούνι και να ανοίγει η πόρτα ή να το παραγγέλνεις delivery. Είναι υποτίθεται δεδομένη ανθρώπινη ιδιότητα που έχουν όλοι οι μη ψυχοπαθείς να μπορούν να συμπονέσουν τον συνάνθρωπό τους. Δεν περιμένω να τον καταλάβουν επειδή για να καταλάβεις πρέπει αναγκαστικά να μπεις στα παπούτσια του άλλου και να περάσεις τ'αντίστοιχα. Όχι. Να το φανταστούν απλώς. Είναι ριφλέξ βρε παιδί μου!Το ότι "δεν του το έδειξε επαρκώς" που χρησιμοποιείτε ως επιχείρημα το θεωρώ ελαφρώς ελαφρό επειδή όσο καλή ηθοποιός κι αν είναι εκείνη δεν είναι λογικό επόμενο ότι δεν πήγε για μανικιούρ-πεντικιούρ στην κλινική αλλά για να της ξεριζώσουν τα σωθικά; Στον αυτόχειρα πχ. περιμένουμε να το γράψει στο κούτελο με ανεξίτηλο μελάνι για να ενεργοποιηθούμε; Δεν "πιάνουμε" κάποια σημάδια ότι κάτι δεν πάει καλά; Επιπλέον δεν μας αναφέρει για την αντισύλληψη αλλά η λήψη ορμονικού σκευάσματος (αντισυλληπτικού χαπιού) έχει πάνω από 99% επιτυχία. Θεωρώ κάπως απίθανο να πέφτει επομένως η ευθύνη αποκλειστικά στην γυναίκα εφόσον μάλλον κάποια άλλη μέθοδο ακολουθούσαν. Αν όπως πράγματι λες Mitsi δεν φορούσε προφυλακτικό "επειδή του πέφτει" (ναι συμβαίνει) ή "δεν αισθάνεται τίποτα" (ναι συμαβαίνει) κι αυτό ήταν μια από κοινού απόφαση επειδή θεωρούσαν ότι κάτι άλλο τους προφυλάσσει τότε κάποιο μερίδιο ευθύνης έχει κι ο άντρας και κάποιο κι η γυναίκα. Όμως η γυναίκα το δικό της μερίδιο ευθύνης το λούστηκε και το τσουρουφλίστηκε ήδη. Να την μαστιγώσω κι απο πάνω; Δεν μου πάει καρδιά...Όσο γι'αυτό που λες Spike σχετικά με την αγκαλιά και την "τρυφερή στιγμή" ως πλαίσιο για την ατάκα περί "άλλου παιδιού που θα έρθει και θα σβήσει τις δυσάρεστες αναμνήσεις". Τίποτα δεν θα άλλαζε. Απολύτως. Αποδεικνύει ακριβώς πόσο ανώριμα κι επιδερμικά θα'βλεπε το θέμα.Αυτό που θέλει να ακούσει ένας άνθρωπος (δεν σου βάζω γυναίκα μόνον γιατί είναι πανανθρώπινο) όταν έχει μια απώλεια (και πόσω μάλλον την απώλεια μιας ζωής) δεν είναι "θα έρθει κι άλλο τραίνο". Θέλει να ΤΙΜΗΣΕΙΣ αυτό που πέρασε και δεν θα ξαναγυρίσει ποτέ πια. Θέλει να το πενθήσεις μαζί του και να το χαιρετίσεις με το μαντήλι και να το θυμάσαι πού και πού. Όχι να ρίξεις πίσω σου μαύρη πέτρα σαν να μην υπήρξε ποτέ. Αν εκείνος είχε προθυμοποιηθεί να κάνουν κάποιο δικό τους τελετουργικό σχετικά (να πάνε λουλούδια-να ανάψουν ένα κεράκι-να γράψουν ένα γράμμα στο αγέννητο παιδί του.. γαμώ το κεφάλι μου γαμώ!) πάω ΣΤΟΙΧΗΜΑ ότι η κοπέλα αυτή δεν θα ήταν στα πατώματα τώρα....Δεν χρειάζεται ούτε ιδιαίτερο κόπο ούτε ιδιαίτερη εξήγηση. Ενσυναίσθηση χρειάζεται. Κι ο πόνος δικός μας είναι. Μας ανήκει. Δεν τον κλέψαμε. Κι επομένως δεν τον πετάμε. Είναι πολύτιμος. Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητή.
